Ένα ποίημα από τη Λίτσα Μόσκιου

Εμπρός λοιπόν θάνατε…
Δείξε μου …
ποια είναι η δύναμή σου…
είναι δύναμη το να παίρνεις ψυχές;
Η δική μου έμαθε να πεθαίνει και ν’ ανασταίνεται …
κάθε φορά που ξεκάρφωνα τις λέξεις απ’ το κορμί της…


Είναι δύναμη το αίσθημα φόβου που προκαλείς;

Δε σε φοβάμαι…
Δε σε παρακαλώ…
Βλέπεις κανένα δάκρυ μήπως ;
Τα έχω ξοδέψει από καιρό…
Χωρίς ποτέ κανένας να τα δει…
Είναι εκεί σε κάθε λέξη μουτζουρωμένη….
Σε κάθε λέξη που τράβηξα πάνω της μια γραμμή…

Έλα λοιπόν…
Το μόνο που θα πάρεις από μένα…
Είναι μόνο το σώμα…
Δεν έχει αξία…

Τη ψυχή μου ποτέ δε θα πάρεις…
Θα παραμείνει εδώ…
Σ’ αυτή τη στοίβα με τα χαρτιά…
Και θ’ ανασταίνεται κάθε φορά…
Που κάποιος θα τύχει να διαβάσει…
 

Λίτσα Μόσκιου