Βοτρυόσταχυς Διθύραμβος

Κρασί δευκύ, μελόγιομο κερνάει η ζωή

και με φιλιά τις νύχτες μας μεθάει.

Στ’ αμπέλια ρίζωσαν τα κλήματα βαθιά

ενώ το βλέμμα ευθύβλεφτο

όλο στον τρύγο μας τραβάει.

Μέθυσ’ ο στίχος μες της νύχτας τη σιωπή.

Πλευρό δε βρίσκει ο νους για ν’ ακουμπήσει.

Του Διονύσου οι Μαινάδες

βαφτήκαν όλες Κυριακή,

ενώ αυτός απ’ το λαγήνι του

κοιτά σταγόνα να μη χύσει.

Κόβουν οι Σάτυροι τις κληματόβεργες

και στήνουν το λίγειο χορό.

Χάσκει η γη κάτω απ’ τα πόδια

και τρικλίζουν.

Κρασί ευωδιάζει ο τόπος

και μελωμένο αθάνατο νερό

τηλέως άλευρου κι αμόργη

ηψημένη ν’ αλωνίζουν.

Ελλέβορος μέλας η λευκός

ευφραίνει την καρδιά σου

Κουμανταρία ή Cabernet

σου καίει τα σωθικά σου.

Τρυξ από παλαιό κρασί

συν κύρος θυμιωμένος εν πίθω

αβρότονον κι αμύγδαλα πικρά

τριμμένα πάν’ στο λίθο.

Πυρρές, σαρκόχροες και μήλινες

οι ρώγες απ’ τ’ αμπέλι.

Μοσχοβολούν τα βότανα στους πίθους

ξεχειλίζει χλωρό το μέλι.

Δειπνοσοφίσματα και συμποσίων όργια

γιορτάζουν οι Αθηναίοι

στην Πλάκα εκηρύξανε τη μέθη άγια

και γλεντοκοπούν οι νέοι.

Vicky Kostenas Dichterin

Zürich, 15. September 2011