Για ποια Ειρεσιώνη

Βροχόνερο οι νότες κυλούν απρόσκλητες στο τζάμι του ματιού, 

αποστηθίζοντας το γλιστερό κέλυφος μ’ ένα ρεφρέν  

ερωτικό κι ένα τσαμπί σταφύλι. 

Βιάζονται οι αισθήσεις στο μουσικό πιανίσιμο της νύχτας 

να δρέψουν σταγόνες ευτυχίας απ’ την απογείωση βιολιού. 

Έρχονται μπόρες, καταιγίδες μ’ αστραπόβολα δεινά.

Αποκαμωμένες οι στεριές περνούν μέσα

απ’ τις σιαγόνες κεραυνού για να κατασταλάξουν

στα μανιασμένα των ωκεανών κύματα.

Κρέμασα τη ζωή μου στο πεντάγραμμο μιας κληματαριάς

κι αυτή ζήτησε για αντάλλαγμα σε πίθο να την εκχυλίσει.

Κύματα αποστήθισα, που αναδιπλώνουν θάλασσες

και όλο διψούν για πόθους ανεκπλήρωτους

και μυστικούς παράδεισους.

Βότσαλα χοροστάτησα στου Ποσειδώνα την οργή

και στης Αμφιτρίτης το σκαλιστό δίφρο στέριωσα την υπομονή.

Σκαλιά τα ομόκεντρα κύματα κρεμούν στ’ ουράνιο τόξο

την ανεμόκουνα του καρδιοπνίχτη έρωτα μ’ ένα κόκκινο ρόδο για φιλί.

Κύματα γίνονται οι ψυχές, που λαίμαργα τα καταπίνει η θάλασσα.

Τι κι αν βρέχει μέρες τώρα δεν με νοιάζει.

Θα βγω έξω στο δρολάπι στη βροχή για να βραχώ.

Μες τους δρόμους θα γυρίζω το τραγούδι

θα σφυρίζω το τρελό για να μεθώ το ερωτικό.

Τι κι αν τα φώτα σβήσανε στης πάνω πόλης τα σοκάκια;

Μες στο βλέμμα σου ανταμώνει η στιγμή για τ’ ουρανού

τα αιθέρια κονάκια σαν το σήμαντρο ηχήσει Κυριακή .

κι όπως τα έχουμε ξαναπεί οι στίχοι μου όλοι είναι κατοχυρωμένοι σε δικηγορικό γραφείο της Ζυρίχης...η όποια τους υπεξαίρεση συνεπάγεται με το κυνήγι των αγριόκαπρων της μυθολογίας.

Vicky Kostenas Lagdos, Dichterin

10. September 2011