Είχε ωραία χρώματα, εντυπωσιακά αυτός ο κοκκινολαίμης. Φλυαρούσε όμως ακατάπαυστα, κάθε πρωί, πάνω στη μηλιά. Η ομίχλη του βουνού δεν τον φόβιζε, αντιθέτως του προξενούσε μια ψυχική ευφορία, μια εσωστρέφεια με ποιητικές αναζητήσεις.
-Ο έρωτας, μουρμούρισε, είναι τόσο δεμένος με τη φύση μας, ώστε οι άνθρωποι τον παρομοιάζουν μ’ ένα πέταγμα, με το τίναγμα των φτερών, μ’ ένα κελάηδημα που έρχεται και απλώνει γύρω του την ευτυχία.
Ο μικρός αγρότης , που σκάλιζε κάτω απ’ τη μηλιά, δεν μπορούσε ν’ ακούσει και να νιώσει την εσωτερική αρμονία του πουλιού. Ήξερε πάντως πως ο κοκκινολαίμης ήταν ένα σημαντικό προμήνυμα ενός δύσκολου χειμώνα. Η λευκότητα θα ντύσει τις πλάτες του βουνού και το τζάκι θα χρειαστεί αρκετά ξύλα.
Το πουλί θαύμασε:
-Τι μεγάλος κόπος να σκύβεις το κεφάλι προς τη γη και να περιποιείσαι τη βάση του δέντρου, να βοηθάς τις ρίζες ν’ ανασάνουν αφαιρώντας γύρω του τα χόρτα!
Τον τρόμαζε το βλέμμα προς τα κάτω, η καφετιά μάζα του χώματος που δίνει καρπούς σαν το σώμα, τη μήτρα της ζωής.
-Χωρίς αγάπη θα μπορούσε το αγόρι να εργάζεται με τόση επιμονή και αφοσίωση; Μα οι κινήσεις του είναι πράγματι ερωτικές, έστω κι αν απέχουν πολύ απ’ το γαλάζιο τ’ ουρανού, αναρωτήθηκε και συμπέρανε ο κοκκινολαίμης.
Ήθελε να πλησιάσει, να δει από κοντά την τεχνική των κινήσεων, το χαΐδεμα της γης από την απειρία, να αισθανθεί τον χτύπο της καρδιάς. Τότε, εντελώς ανέλπιστα σκορπίστηκε στον άνεμο η φωνή του αγοριού σαν φύλλο τσακισμένο:
-Αν καταφέρω ν’ ανέβω εκείνο το φράκτη και περάσω απέναντι…Ίσως τη δω μέσα στον κήπο, να τρέχει μαζεύοντας όμορφα λουλούδια. Ίσως ανοίξει το παράθυρο και χωρίς να κινήσει τα χείλη, μόνο με το βλέμμα της μου πει πως μ’ αγαπά. «Σ’ αγαπώ», τι ήχους μελωδικούς περιέχει αυτή η φράση, όταν προφέρεται! Αρκεί να τ’ ονειρεύομαι, πως κάποτε θα μου μιλήσει. Ας εκδηλώσει την αγάπη της, τον έρωτά της πρώτα και μετά ας κατεβάσει τα μάτια της από ντροπή. Πρέπει ν’ ανοίξει το παράθυρο, οπωσδήποτε.
Ο κοκκινολαίμης άρχισε να συμπάσχει με τον πόνο του αγοριού που υποφέρει από την απόσταση του έρωτα. Υποσχέθηκε στον εαυτό του πως αυτή τη φορά με το κρύο θα φέρει τον έρωτα στις καρδιές των ανθρώπων και όχι τη ματαιοδοξία και τη διχόνοια που χωρίζουν. Άρχισε να φτερουγίζει πάνω απ’ τα κλαδιά της μηλιάς για να τραβήξει την προσοχή του παιδιού. Έκανε μερικές στροφές γύρω από το κεφάλι του. Υψώνονταν ξαφνικά με μια αξιοζήλευτη ώθηση και έπεφτε με βουτιά ασυγκράτητο, αποφεύγοντας την τελευταία στιγμή τη σύγκρουση με το έδαφος. Μήπως ήθελε να υποδηλώσει τα σκαμπανεβάσματα του έρωτα ή να δείξει πως έχει την ικανότητα να βοηθήσει έναν ανεκπλήρωτο έρωτα;
-Άχ, ξεφύσηξε το αγόρι, αχ και να σ’ έβλεπα για λίγο! Ο πατέρας μου δεν μπορεί να εξηγήσει τη μεγάλη μου προθυμία να τον βοηθώ στις δουλειές του και ιδιαίτερα την αγάπη μου για τις μηλιές. Πού να ήξερε εκείνος πως η μοναδική αιτία είναι η Ανθή; Τι μεγάλο πλεονέκτημα να γειτονεύει το κτήμα σου μ’ έναν άγγελο!
Τώρα εξηγήθηκε το πάθος του μικρού για εργασία· ήταν ο μασκαρεμένος πόθος του για έρωτα. Ο κοκκινολαίμης το κατάλαβε και μετά από δυο-τρεις δοκιμαστικές προσπάθειες πέτυχε μερικά χτυπήματα στο τσάμι της Ανθής. Ένα ολόξανθο αγγελούδι έσκυβε πάνω από το βιβλίο του, αλλά δεν ήταν αφοσιωμένη, γιατί έφτιαχνε σχέδια και μουντζούρωνε τις σελίδες. Το βλέμμα της ξεπερνούσε τον φράκτη κι αναπαυόταν κάτω στη μηλιά, εκεί που το αγόρι σκάλιζε την εύφορη γη.
Το αγόρι είχε δίκαιο, ο έρωτας είναι ένα τεράστιο φως που διαπερνά όλο το σώμα σου και σε ζεσταίνει, σε κάνει να μην υπολογίζεις κόπους. Θλίβει αυτούς που δεν μπορεί να ενώσει, για να πετάξουν προς το όνειρο τους. Ο ένας σκυμμένος στο σκοτεινό χώμα κι ο άλλος στο ανιαρό βιβλίο.
Η προσμονή όμως της συνάντησης έχει μεγαλύτερη αξία από τον ίδιο τον έρωτα.
-Έρωτας είναι το ταξίδι που σε κάνει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, να σκεφτείς καλά για όλα τα δημιουργήματα του κόσμου, να κάνεις σχέδια, μέσα από το σκοτάδι να ξεχωρίζεις το φως και να το δυναμώνεις κάθε μέρα με την αγάπη σου για το άγνωστο. Άραγε το παιδί θα συνέχιζε να σκαλίζει τη γη και να ελπίζει σε καλή σοδειά, αν μάθαινε κάποτε πως ένα και μόνο μήλο, ήταν ικανό να διώξει τους πρωτόπλαστους από τον παράδεισο;
Ο κοκκινολαίμης θα μπορούσε να γυρίσει πίσω, να περάσει από την άλλη πλευρά των βουνών, να έρθει με την αποχώρησή του μια ζεστή μέρα μέσα στο χειμώνα, η Ανθή να κατέβει στον κήπο, ώστε το αγόρι να την πλησιάσει και να ειπωθούν τα πρώτα λόγια. Μα έπρεπε καταρχήν ο έρωτας ν’ απλωθεί στα μάτια, στο μικρό γαλάζιο και μετά από χρόνια ν’ αγγίξει το μεγαλύτερο γαλάζιο τ’ ουρανού· αυτό που ποτίζει τις ψυχές με ωριμότητα, με εφόδια διανοητικά για ν’ αντέξουν στις όποιες κακουχίες.
Το πουλί θα βοηθούσε, αλλά για μια πρόσκαιρη στιγμή ευτυχίας δε θέλησε να χαλάσει ολόκληρο το δημιούργημα της αγάπης, που από αρχαιοτάτων χρόνων ενισχύεται περισσότερο από την απόσταση και την ένοχη μυστικότητα. Προτίμησε τον συνηθισμένο ρόλο του, αφού το να μιλήσει ένα πτηνό για έρωτα αντιβαίνει στους κανόνες της λογικής, είναι πιο φυσιολογικό να τον τραγουδήσει με πάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου