Ένα ποίημα της Vicky Kostenas Lagdos

Posta nuvole – Pfoebus

(se il sole fosse dentro a te, il vento fosse un abbraccio) 

Μάθε τη γλώσσα τ’ αηδονιού τη μελύδρια,

που γλυκοπλέκει αμιγή  νοήματα τ’ αγέρα.

To σιωπηλό αποστήθισε κι απόλυτα μυστικιστικό λίκνισμα

της φτέρης να ψελλίζεις σαν ονομάκλητο επιφώνημα,

που αφήνεται  έωλο στους δρόμους της Εκάτης να πλανάται .

Σαν το νερό το δρόμο του έμαθε απέξω να κυλάει

και τώρα δεν αρέσκεται να κρυφτοπαίζει την αναμονή.

Γιατί κάτω απ’ την αδρομερή σκιά της φλαμουριάς

μακρύκομες Ναιάδες  με το κορμί

βαλμένο στα βυσσινιά πέπλα

στήνουν ενέδρα στους μεθυσμένους απ’ το κρασί

και από τον ήχο της φλογέρας δασύτριχους ημίθεους.

Το παρελθόν ξεγράφοντας κανείς

μπορεί να ζει η να μη ζει χωρίς προβλήματα

εκτός κι αν τη ζωή του πιάσουν πειρατές

καταμεσής στο δρόμο και την ανακρίνουν σε νοήματα.

Επικηρυγμένοι στίχοι φέρνουν το νου

στα μουσικά μονοπάτια της ψυχής.

Η αδήριτη ανάγκη ν’ ανακτηθεί η αξιοπιστία του στίχου

περνάει μέσα από έναν ενδελεχή έλεγχο

μιας  επιρρεπούς υπευθυνότητας  

στη διαφάνεια και ακεραιότητα της ρίμας.

Μα πώς τα πουλιά φυγαδεύτηκαν

μέσα απ’ του μυαλού το ξελόγιασμα

κι απ’ των υγρών ματιών το δάκρυ

για το ταξίδι πέρα απ’ τις προσδοκίες της θάλασσας

και τις χωροταξικές οριοθετήσεις του ορίζοντα;

Μάθε να τραγουδάς τον ήχο της βροχής  

πριν γίνει ποτάμι κι αφανιστεί απ’ την οργή της θάλασσας.  

Με τις νότες της σμίλεψε στο πεντάγραμμο καλοκαίρια,

που μας άφησαν έρμαιους στο δρόμο κάτω

απ’ τους άσκεπους ουρανούς ν’ αναζητούμε

διόδους  επικοινωνίας με τ’ αστέρια.

Μια  χούφτα πάρε από φύλλα φθινοπωρινά

κατάχλομα φεγγάρια να ζωγραφίσεις

να τα ’χεις μέσα στο κρύο καταχείμωνο

με τους ερμητικά παντάκλειστους και στους θεούς

απρόσβατους χαμοσκεπείς ουρανούς.

Η κατακλείδα ενός έργου αξιολογείται με το χορό

να συνοδεύει για μια Παλινωδία την Ελένη στο παλάτι.

Vicky Kostenas Lagdos, Dichterin

Zürich 22. September 2011