Ατέλειωτες σκέψεις ( Pensieri infiniti)

Βάφτηκε απόψε ο ουρανός απ’ των χειλιών την περίσσια κόκκινη πορφύρα

για να φιλήσει το φεγγάρι σαν θα βγει για να χαθεί απρόσκλητα

μέσα στο φως των αστεριών πριν  τ’ ουρανού του κάνει πέρα.

Ήταν στη σκέψη σοβαρός, που μέρες τώρα  έχασε σκυμμένος στ’ ακρογιάλι.

Η  απουσία του περνά  μέσα απ’ τις βραγιές των αμπελιών

πριν οι δυνάμεις  μου σβήσουν και μείνει ατρύγητη η φετινή σοδειά  

των  εραστών  του ρυακιού,  που κρύβονται μέσα στις φτέρες σαν λυγίσουν.

Ως το νερό έπαψε τ’ αθώο του τραγούδι και τώρα με τα χρώματα κοιτά να μπερδευτεί.

Γλυκοφιλάει την κοίτη του, που αδημονεί και υπόσχεται στο ύψος να σταθεί.

Παραμύθια ανάθρεψαν την ηλικία του ρυακιού, που ανεβάζει τις όχθες

ως των ονείρων μου την απατηλή ορμήνια.

Πώς θα’ ταν άραγε η χαρά, όταν οι έρωτες τους  λιμνιώνες δεν διέσχιζαν,

ερωτοτροπώντας με τους μελιστάλαχτους θυσάνους μιας ντελικάτης ροβινιάς;

Πώς θα μπορούσε το φεγγάρι να φωτίζει όλη τη γη,

σαν κανείς δεν θα’ στρεφε το βλέμμα του κατάματα να το θωρεί;

Δεν θα’ ρχονταν  ποτέ μέσα στης νύχτας  το πυρανάλωμα στης νερατζιάς

Τα κλώνια τ’ αστέρια  να διαφιλονικήσει,

που τ’ άφησε να πέσουν απροστάτευτα  κατάχαμα στη γη.

Χωρίς μάτια χωρίς στόμα!

Ψυχή αλύτρωτη μακριά απ’ το σώμα.

Σιγολαγιάζουν οι έρωτες στης μέρας τα ελικοειδή μονοπάτια,

ωσότου πέσει η νυχτιά να αποκρύψουνε το μυστικό.

Οι έρωτες περνούν, ως σύνηθες , μέσα από ανθισμένους

λεμονανθούς για να σταλάξουν δάκρυα  

χαράς στην ποίηση, που κατοικεί στους κάλυκες 

των ευωδιαστών βλεφάρων τη γαλήνη.

Πίσω απ’ το γήλοφο γέρνει η σκιά του φεγγαριού

για να περπατήσει πάνω του ο Ήλιος του μεσονυχτιού,

που  κάλλιστα διδάχθηκε τον ίσκιο του να κρύβει.

Παράθεμα στον έρωτα:

Over the cliffs and hills

no one wish to go to sleep.

The stars are brighting on the sky

Just like a tide smile of a spy.

Vicky Kostenas Lagdos, Dichterin

Zürich, 11. September 2011