Στην καταδικασμένη πόλη

Αψήφιστα το πήρανε οι εχθροί

και ήρθανε ελαφρά οπλισμένοι

μα ενθουσιώδεις λάτρεις των ιδεών…

Όσο το χάος βασιλεύει κι η ένοχη σιωπή,

στην καταδικασμένη πόλη κανείς δε θ’ αντιδράσει.

Στο θάρρος μας δίνουμε περίσσια βάση,

στον πολιτισμό που μας περιβάλλει προσοχή.

Γιατί λοιπόν να μην υποκλιθεί

στην επιδρομή μας, αυτός ο ρημαγμένος τόπος;

αφού με τους Εφιάλτες και τους αργυραμοιβούς

εξασφαλίσαμε το πιο λαμπρό μας μέλλον.

Κλαδί παρατημένο, σε αφιλόξενο χώμα,

πώς να βλαστήσει πάνω στ’ άψυχα κορμιά;

Τώρα, οι πολιορκημένοι κρατούν των Θεών τα δώρα·

ειρήνη αθάνατη και ανθρωπιά.

Το χάραμα που ο ήλιος ξεγλιστράει

από τον πόνο των ψυχών,

πώς να φανεί των κορμιών ο ιδρώτας;

…Αγάλματα, φύσεις πλαστικές

και ο χορός, καλά κρατεί στις πόλεις που βουλιάζουν

καθώς περνά ο βάρβαρος με την απειλητική μορφή,

κάτω στις πέτρες, ο θάνατος φωλιάζει.

Ήτανε όλοι μεθυσμένοι

η ήττα, τους προκαλούσε μεγάλη ηδονή

γι’ αυτό κανείς δε σήκωσε το χέρι,  ν’ αντισταθεί.

Στα τείχη της πόλης έσβηνε η ζωή

και έπεφταν ο ένας μετά τον άλλον προδομένοι.

Τότε, οι νικητές είπανε ειρωνικά:

«Φήμες ήταν τελικά πως μάχονταν ηρωικά

σαν τους πανάξιους προγόνους τους!».

Λάσκαρης Π. Ζαράρης