Το μερτικό του Έρωτα

(Σε μια ρώγα από σταφύλι έπεσαν εφτά  σπουργίτια.  

                           Τσίρι τρί, τσίρι τρό!) 

Στο φευγιό τ’ αναπόφευχτο στο μοναχικό,  

που συμπορεύεται από φθινοπωρινό  

κρώξιμο γλάρων σ’ ένα μπλε τελικό φινάλε 

η θάλασσα καταμετρά κύματα.  

Δίχως αγέρα,  πρίμος καιρός! 

Tούτος ο  έρωτας  με ταξιδεύει  

τυλιγμένος, βουτηγμένος. 

Κι όλο μένει κι υπομένει.  

Μεθυσμένος ξανά  πάλι  

στου υγρού νυχτιού  τη ζάλη, 

στη λαβωματιά του μήλου,

στης αλιφασκιάς το δάκρυ,

στης καρδιάς την όλβια  Υάνθη.

Θα πεινάσει, θα διψάσει,

θα νυχτώσει θα πυρώσει,

με μια φλόγα χειλιών χρώμα

στης τρελής ροδιάς τα φύλλα κουρνιασμένη.

Η αγάπη δεν ήταν παρά ο μαΐστρος,

που φυσώντας θώπαινε το πρόπυλο της ψυχής.

Ακουμπούσε αδιάφορα  πάνω στη γη

κι αλαφροπερπατώντας αγκάλιαζε

τις χαρές του κόσμου.

Κι έσπερνε στα κύματα τον ενόπλιο ρυθμό.

Βρυχάται η θάλασσα

κι ο ορίζοντας μπόρα  μας προμηνάει.

Η φύση δίνει  χρώματα  το φως

από τα μάτια σου για να μας ζωγραφίσεις.

Μια μονοκονδυλιά απ’ το βλέμμα ξέφυγε.

Σπάζει στην άκρη απ’ το γυαλί να βγει να ξεπροβάλει.

Σ’ ανεμοδαρμένες ελπίδες πάλλονται οι σκέψεις

από μια έμμονη συνοχή στην ενοχή.

Νυχτογέννητη η αγάπη δεν τολμά να κοιμηθεί.

Με καμώματα στη φλόγα πολεμά να πυρωθεί.

Λύγισαν τα γόνατά σου σαν σε σίμωσε δειλά

την ευχή σου αποκοιμίζει σε μια μυθική νυχτιά.

Πλάνες δεν είναι οι στιγμές,

μα  ούτε κι οι έρωτες  στήνουν  γιορτές  μεγάλες.

Αναρριχώνται στα κλαδιά

χάνονται μες τη φυλλωσιά

γίνονται δάκρυα χαράς

και πέφτουν βροχοστάλες.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin, Poetessa

Zürich, 18. Oktober 2011