Ας ακουστούν και πάλι οι παρατηρήσεις της δασκάλας,
ας θυμηθούμε πως κάποτε ήμασταν σκυμμένοι
στα ξύλινα θρανία και σκαλίζαμε με τα μολύβια
του νου ανέφελα λιμάνια, της ψυχής τοπία στοργικά,
ν’ ακουμπά ο ήλιος σαν το χέρι της μητέρας
στα κοντοκουρεμένα κεφαλάκια.
«Λόλα, να ένα μήλο!». Ζωηρότητα πρωτοφανή,
θα γράψουμε με μεγάλα γράμματα τ’ όνομά μας στη ζωή.
Άνοιξαν όμως οι πληγές στο προδομένο σώμα
με το γυαλί του χρόνου μέσα στα χέρια μας σφιχτά
όνειρα πυρακτωμένα, φυγές δειλές να επισπεύδουν τη φθορά
με στάχτη αναμνήσεων και λευκές κόμες πεφταστεριών.
Ο δρόμος κατηφορικός έδειχνε τα δόντια της αβύσσου,
το πλάνεμα της αυγής και του ηλιοβασιλέματος την προφανή απάτη.
Πώς να σε φωνάξω, θλιμμένο μου παιδί,
ποια μέσα να μεταχειριστώ για να σε βγάλω απ’ το γκρεμό;
Ας μεταχειριστώ το απίθανο γλυκό της γιαγιάς,
τη στρωματσάδα μέσα στη σκηνή, όταν ο σεισμός είχε ρίξει
ολόκληρη την πόλη σε σιγή ή τότε που μετρούσες από ψηλά
στο δωμάτιο ενός φίλου, τα χρώματα των αυτοκινήτων που περνούσαν,
κάτω στο δρόμο και σιγουρευόσουν πως η πλειοψηφία ήταν
τα κίτρινα, τα μπλε, μα κυρίως τα κόκκινα· τα εντυπωσιακά,
με τις γρήγορες μηχανές και τις απότομες εναλλαγές στις στροφές…
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου