Της Ηδύλης τ’ ατέρμονο φιλί

 

Της νοσταλγίας η αποθέωση σε πρώτο πλάνο προπορεύει νότες

ως τη διαχωριστική κόκκινη γραμμή της θύμησης

σαν η σελήνη σκύβει να σκουπίσει από ντροπή τα δάκρυα,

που έγιναν θάλασσα κλειστή μέσα σ’ ερμάρι

που πελαγοδόμισαν οι  έρωτες.

Μέχρι το τέρμα του χρόνου να μαζεύουμε

τ’ αργυρά μήλα της σελήνης και των αστεριών

τη φεγγόβολη χρυσόσκονη.

Τρεμοπαίζουν δειλά οι στιγμές τ’ ονείρου

στης πυγολαμπίδας τη φωσφορίζουσα ράχη.

Ο νους έμεινε στις σκέψεις καρφωμένος

να κρέμεται ξεκάρφωτο τσαμπί μέσα στ’ αμπέλι.

Ώρες γεμάτες κοφτές ανάσες,  μάτια κλειστά

σα σφαλιστά παράθυρα στα πέλαγα ριγμένα

περνούν απ’ το μισοσκόταδο της νύχτας το μεθύσι.

Θέλει η ζωή τους ήλιους της και τ’ ανθισμένα αλώνια

φούλια σμιχτά καλοκαιριού κεράσια απ’ τα κλώνια.

Άνοιξε το παράθυρο στο πλατύγιαλο αλώνι

πάνω όπου η σελήνη νυχτοβατεί στον ίσκιο της

για να διεκδικήσουμε στη φεγγαρόβολη νυχτιά

μια χούφτα χρυσόσκονη απ’ ακριβό αλφίτη.

Αφού οι έρωτες στην καταμέτρηση αστεριών

μεσοκοπιάστηκαν και τώρα διψασμένοι για φεγγάρια

στην παγανιά τ’ Αυγούστου αμπαρώθηκαν

και στη ζωή τους στέργουν να πιουν απ’ το ντραπέ πέπλο

την ευωδιά για να μεθύσουν της αυγής το πρώτο αστέρι.

Έλα μαζί να πλανέψουμε τα ερωτρόπια της μπασιάς

να τα μπλέξουμε στα λιοτρόπια της θύμησης

με περιπτύξεις ξωτικές Πλειάδων νυχτοκαμώματα

κάτω από τ’ αδίσταχτο βλέμμα Νηρηίδας ενάλιας την ενοχή.

Με τα χέρια ολάνοιχτοι κίονες ιωνικοί

από περίοπτη θέση ναού περίστυλου

της γαλήνιας το μπλε να ημερέψουμε.

Κι αν τα πεφτάστερα δεν σιμώσουν

ως την κορυφογραμμή των δαχτύλων μας

θα’ ρθει τότε ο υπνοβάτης ίσκιος μιας ξάγρυπνης σελήνης

να ζωγραφίσει πάνω μας ήλιους μεσονυχτιού.

Πολλά δε θα’ χουμε να πούμε,

όταν το αίσθημα πνίγει τη λαλιά

και το κύμα λέξεις συμπαρασύρει στο μακρόσυρτο χορό.

Πλέει αλάργα στ’ ανοιχτά για το ταξίδι με την πλώρη στο νοτιά

σ’ άλλες καρδιές, που υπομένουν και ζητούν παρήγορα λόγια

μ’ ένα κοφίνι γεμάτο απ’ της αγάπης τη ζεστή αγκαλιά.

Κι αν επιστρέψει κι αστοχήσει, φέρνοντας πίσω λέξεις στο γιαλό

της Γοργόνας θα περάσει ν’ ασημώσει το κρυφό της μυστικό.

Δεν διστάζει ο Ποσειδώνας τα νερά του να ταράξει

και να μπει στα όνειρά μας σταλακτίτες ν’ αποστάξει.

Vicky Kostenas Lagdos, Dichterin

Zürich, 22. Oktober 2011