Χορεύοντας πάνω στο φεγγάρι

Τρελό νυχτέρι η βραδιά

στης μοίρας μου το κρίμα.

Κρατά η σελήνη τα κλειδιά

και σέρνεται στο κύμα.

Μια νεφελόσπαρτη βραδιά

πάλευες μες το κύμα.

Φεγγάρια έψαχνε η καρδιά

στου έρωτα το κτήμα.

Να σε κρατήσω μη μου ξεφύγεις.

Να σ’ ακουμπήσω κι ας καώ.

Ψυχή μου, αν γίνεις,

πώς θα κλάψεις;

Δρόμος μου, αν γίνεις,

πώς να ρθώ;

Θρηνούσε εκείνη η βραδιά

δεν ήταν σαν τις άλλες.

Δροσοσταλίδες στάλαζε

πάθους γυμνές ψιχάλες.

Πώς να σ’ αγγίξω πριν μισέψεις;

Να σε φιλήσω πριν χαθώ.

Ψέμα μου, αν είσαι,

πως να το αντέξω;

Μες τα φεγγάρια

τη ζωή μου θα μεθώ.

Θρηνούσε εκείνη η βραδιά

δεν ήταν σαν τις άλλες.

Δροσοσταλίδες στάλαζε

πάθους γυμνές ψιχάλες.

Πώς να σ’ αγγίξω πριν μισέψεις;

Να σε φιλήσω πριν χαθώ.

Ψέμα μου, αν είσαι,

πως να το αντέξω;

Μες τα φεγγάρια τη ζωή μου θα μεθώ.

Ένα μυστήριο η βραδιά

θρύλος, που δεν ξανά ’δα.

Τ’ αστέρια να πέφτουνε στη γη

λέξεις μες την αράδα.

Ένα μυθόπλασμα η νυχτιά

απ’ άστρα καμωμένη.

Το νου ολόνυχτα αγρυπνά

ζωή ονειρεμένη.

Να σε ζηλέψω πριν μισέψεις

να σ’ αγγίξω πριν τρελαθώ.

Όνειρο, αν γίνεις και πετάξεις,

ζωή μου σκόρπια θα χαθώ.

Vicky Kostenas Lagdos,

Dichterin

Zürich, 22. Oktober 2011