Στης νύχτας τις μοναχικές στιγμές

υπάρχει μια πολύκροτη ύπαρξη

τόσο αινιγματική,

που στις θάλασσες ξανοίγεται,

πατώντας στ’ άγρια φουσκονέρια

για της ζωής τα φιλημένα απ’ το κύμα όστρακα.

Ψες μεσάνυχτα βγήκα καρτέρι

να στήσω στο φεγγάρι παγανιά

στο κύμα στάθηκα, τη θάλασσα ρώτησα,

γιατί η ψυχή βαρυγκωμά σαν λαχταρά η καρδιά.

Μα αυτή από λόγια δε γρικά

ο νους της με τρομάζει.

Τι να της πεις μεσάνυχτα, όταν με κύμα σκάζει.

Του ενάλιου θεού ήταν το λατρευτό παιδί,

που με τα ξόρκια του τα πέλαγα τρομάζει.

Πάνω στο κύμα ταξιδεύει η θάλασσα τη χαρά της,

όταν κοπάσει να τη δέρνει ο βοριάς,

μα το μυαλό της έχει πάντα στο Νοτιά

κάθε που ο Σιρόκος εμφυσά μες την καρδιά της

αυτή οδύρεται και κλαίει σαν παιδί.

Του ποιητή η θάλασσα είν’ μια βαθιά πληγή

σαν τούτη αγιάτρευτη ξέρει να υπομένει ανοιχτή

το χτυποκάρδι του στίχου να μετρά

με μέτρο ένα σπονδείο σε κλίση να εκτραπεί.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich 26. Oktober 2011

ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ