Στιγμές σιωπής

Τι αλλόκοτος κι άπονος αυτός ο αγέρας!

Τις σκέψεις μας παίρνει  κάθε καινούριας σοδειάς

για να τις  στροβιλίσει στα μεσοπέλαγα.

Κι αφού τις κάψει, τις εξατμίσει η αλμύρα

τις αποβράζει με λύσσα στα στερνά

πάνω στα ξερολίθια.

Για να ’χει η ζωή τον κύκλο της

κι εμείς για γέρας ένα πολύρατο χάδι

απ’ τ’ αφροκύματος της Αμφιτρίτης

τα ενάλια παλάτια.

Πάρε μαζί σου ένα κλαδί χειμωνανθού

ρίξ’ το γοργά στα κύματα και βάφτισέ το

στο όνομα του έρωτα, που γέννησαν τα φύκια.

Έτσι θ’ αντέξει η Καλλιστώ τον πόνο το φριχτό

να επωμιστεί, που επέφερε στους Δάρδανους,

όταν τους  είχε αφανίσει.

Στου Δία την κλίνη ν’ ανεβεί

να πιει μελόγλυκο κρασί και να μεθύσει.

Ποια μέρα νεφελόσπαρτη σ’ έριξε

μες τον απείρετον αιθέρα

και ανασκαλώνει η θύμηση πάνω στα ώρια βουνά,

που λαχταρούν τη μέρα;

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich, 26. Oktober 2011