Ποιος ορίζοντας ποιος αστερόβολος, αήττητος ουρανός!
Ό,τι μας γράφει ο καιρός περνά μέσα στη μνήμη.
Με θωρείς κι απορείς με δυο μάτια θλιμμένα.
Είν’ απ’ τα μάτια ψυχής,
καυτά δάκρυα στη στάχτη πνιγμένα.
Σαν πουλιά της φυγής στον κόσμο ξαγρυπνάμε
στην αγκαλιά της θύμησης διαβάτες προσπερνάμε.
Μέσα μου αναστήθηκα σαν τη ζωή στερνήστηκα
να τη βαστώ απ’ το χέρι σαν φρέσκος έρωτας, που ρέει.
Ποιο δάκρυ ποια μοίρα,
ποιας ξελογιάστρας θάλασσας η αλμύρα!
Όταν σκάει στα βράχια το κύμα τ’ όνειρό σου κρατώ
φυλαχτό να στεγνώσω στο νήμα.
Ποιο ανοιχτό παράθυρο, ποια στέρφα γεύση
απόβροχου και μεθυσμένος δυόσμος
του νου γλυκό κι αλλόκοτο μεθύσι όλος ο κόσμος.
Ποιος έρωτας ψάχνει φωλιά τα μάγια για να λύσει,
ποιο παράπονο του πόνου λυγαριά
ναυαγημένης κι ανέπαυτης σιωπής η ερημιά
στο μόλο δένει την ελπίδα
και καρτερεί το πλοίο στο λιμάνι να πλευρίσει!
Vicky Kostenas Lagdos, Dichterin
Zürich, 28. November 2001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου