Ένα ποίημα από τον πολυβραβευμένο ποιητή Θεόδωρο Σαντά

Οι ορίζοντες της βροχής

Λέω ν ’αφήσω το χρόνο να μιλήσει για σένα.

Χαθήκαμε πια. Κι οι λέξεις μου ντύθηκαν

μ’ αποχρώσεις  της μοναξιάς και φοβάμαι πολύ

μην και το τελευταίο μου ποίημα
απομείνει στ’ αζήτητα.

Θέλω να γράψω, να γράψω πολλά

μα δεν ξέρω τι  με κάνει να μην μπορώ

να χαρώ τα τραγούδια σου.

Όλα τα ισοπέδωσε η επανάληψη

το ημίφως  στη σκήτη μου κι η φωνή του Γκιώνη

που κάθε βράδυ κουρνιάζει την πίκρα του.

Έχουμε ανάγκη απ’ την υπέρβαση

να επιστρέψουμε στη δημιουργία.

Το ξέρεις, μακριά σου είμαι ένα πλάσμα αδύναμο.

Μου λείπει η Άνοιξη, μου λείπεις εσύ, μου λείπουν

οι  ορίζοντες της βροχής να ταξιδέψω τα λόγια μου.

Τι να ρίξω στη θάλασσα, να φτάσει εν τέλει σε σένα ;

Τι να σου δωρίσω να φωτισθούν

οι τρούλοι της Πορταϊτισσας;

Δεν ξέρω αν φταίει ο Σεπτέμβρης

ή αν φταίω εγώ κι όλα  εμφανίζουν τον εφιάλτη τους.

Όμως  εγώ θα επιμείνω χωρίς φεγγάρια

να ψάλλω και πάλι τον έρωτα.

Ποτέ δεν ξέχασα  αυτά που μου έλεγες

πως  ήμουν για σένα ένα δέος της ποίησης.

Όμως κι αν όλα μου τα έχουν αποκαθηλώσει

οι τρωγλοδύτες της ποίησης

εγώ θα  επιμείνω, ότι τελικά η ποίηση

έχει ένα τρόπο να οδηγείται στην κάθαρση

μ’ ένα νόστο γλυκύ για ό,τι αγάπησε

και ποτέ δεν τ’ απόκτησε.

Κι ίσως εσύ να είσαι το μεγάλο μου θαύμα

να νιώθω ότι υπάρχεις στο πλάι μου

και να με ωθείς να τολμώ την καινούρια μου έξοδο

σε μια ποίηση για μένα πρωτόγνωρη!

Ηράκλεια Φθιώτιδας, 27-09-2011

Θεόδωρος Σαντάς