Το αιώνιο δαχτυλίδι

Ακούγεται ακόμη μεθυσμένη

του γαλάζιου σώματος η ερωτευμένη

και πλέκει κύματα δροσιάς στο νου.

Μια νύχτα τις πληγές σου άδειασε ο χρόνος

και το σκοτάδι άνοιξε μια πόρτα μυστική.

Τότε συνάντησες ξανά το πρώτο κύμα

πιασμένη στων βράχων τη σιωπή.

Ευχόσουν να σε τυλίξει με τα σκληρά του χέρια

και η ανάσα του να σε ταξιδέψει σε μέρη λαμπερά,

τότε που φώτιζε η αγάπη και οι λέξεις έκαιγαν τη μοναξιά.

Όνειρα θαυμαστά που έπινες του ουρανού το χρώμα

για εκείνη την πάντα ανοιχτή αγκαλιά.

Στεφανωμένη της μνήμης

που τώρα δε σ’ αγγίζουν

του φεγγαριού τα κίτρινα παιχνίδια,

πήρες ασήμι απ’ την καρδιά σου,

πήρες χρυσό από της νιότης τα φτερά

για να φυτρώσει άγιο λουλούδι η υπομονή.

Δώρισες το σώμα σου στον άνεμο

και η βροχή σου άγγιζε τα στήθη,

το βλέμμα που σε γλίτωσε απ’ το θάνατο

ήταν της γης το αιώνιο δαχτυλίδι.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

**  Β΄ βραβείο από το Ωδείο Φουντούλη το έτος 2011