Δέκα χαϊκού

Πάνω στο κύμα

μια σανίδα τραγουδά

πόνους του πλοίου.

Ματωμένη πια

του ήλιου η γυναίκα

τα βράχια ζητά.

Σε είδε ψηλά

η θάλασσα της μνήμης,

παρθένα λευκή.

Πότισες λίγο

τα ξερά βοσκοτόπια

με δάκρυ νωπό.

Θηλυκή αύρα

που ξεσπάς για αγάπη

σε όρμο μικρό.

Να! Θαύμα ήταν!

Ξεχάστηκε η λύπη.

Γύρισες εδώ.

Το σώμα ποθεί

ένα χάδι της ψυχής,

φωνή ουρανού.

Σκάψε με νύχια,

του άπειρου ο ύμνος

ανάσα κρυφή.

Πάρε μαζί σου

την τροφή σαν βαδίσεις

σε δρόμο φτωχό.

Απ’ τα όνειρα

άναψε της ελπίδας

το λαμπρό φανό.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης