Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Δέκα χαϊκού



Πάνω στο κύμα
μια σανίδα τραγουδά
πόνους του πλοίου.

Ματωμένη πια
του ήλιου η γυναίκα
τα βράχια ζητά.

Σε είδε ψηλά
η θάλασσα της μνήμης,
παρθένα λευκή.

Πότισες λίγο
τα ξερά βοσκοτόπια
με δάκρυ νωπό.

Θηλυκή αύρα
που ξεσπάς για αγάπη
σε όρμο μικρό.

Να! Θαύμα ήταν!
Ξεχάστηκε η λύπη.
Γύρισες εδώ.

Το σώμα ποθεί
ένα χάδι της ψυχής,
φωνή ουρανού.

Σκάψε με νύχια,
του άπειρου ο ύμνος
ανάσα κρυφή.

Πάρε μαζί σου
την τροφή σαν βαδίσεις
σε δρόμο φτωχό.

Απ’ τα όνειρα
άναψε της ελπίδας
το λαμπρό φανό.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου