Υγρές χρυσόκλωστες δροσοσταλίδες,
που γλιστρούν πάνω από velour επίστρωμα
ενός εκστασιακού βλέμματος αλιφασκιάς
για να παραδοθούν στο άπειρο
χοροστατούν στο χορό, που γέννησε
την αυγή μια υγρόπνοη συννεφούλα.
Πλανιένται οι σκέψεις απ’ τα χαλκόστρωτα σπίτια
και ταξιδεύουν ολημερίς στου κύματος τα γητεμένα
απ’ οπαλένιο οστρακόχτενο αργαλειό νήματα.
Μέσα από χίλια χρώματα αναβλύζει συναίσθημα
κι η ματιά σκορπά στην οιμωγή τ’ ανέμου
το σφιχτόκαρδο μοιρολόι μιας χαμένης λαδολιάς.
Είν’ η επίταξη ελπίδας στη μέρα με τον αψίμαχο ιριδισμό
για το μόχθο απόχτησης μιας νέας γης στη δόμηση ονείρων.
Μοιάζει σαν να ’ναι ο κόσμος μια γουλιά,
που με βιολιά και τύμπανα γονατιστός εμπρός
απ’ του ήλιου τ’ ανάβλεμμα ανακυκλώνει θλίψη.
Μοιάζει σαν να ’ναι μια κλαγγή, που με ψιμύθειες ερείπια
ανασταίνει μιας θαμμένης πολιτείας, διυλίζοντάς τα μέσα
από μια φασματική αμφιλύκη γλυκιάς ανάμνησης οπτασία.
Είναι η μελίρρυτη φωνή, που μετέωρη ισορροπεί
πάνω από ένα τερατώδες ρήγμα και κλιμακωτά
μετουσιώνεται σε αντίλαλος της απέναντης βραχουριάς.
Είν’ η φωνή, που θ’ αγγίξει μια εξελικτική παραλλαγή
ενός άλλου μονόπρακτου, που δε θ’ αργήσει να φανεί.
Είναι οι πολύκροτες κραυγές, που επιφυλακτικά φιλιώνονται
με φύκια και ψαμίδες, μιλώντας μια ιδιόλεκτη διάλεκτο
και συμπορευόμενες με λογιοσύνη κατασταλάζουν
στην ανασύνταξη του βασιλείου των παλαιικών κάστρων.
Είν’ η φωνή της αποθέωσης μιας ορόσημης αμφισημίας
μέσα από μία ατελεύτητη μουσική αντίστιξη.
Είν’ απλά μια fuga στο κενό κι ένα βιολί στο χέρι,
που απογειώνεται σ’ ένα χύμα μεσοδιάστημα
κι αδήριτα υπόσχεται ποτέ τη θύμηση μην αποσβήσει.
Vicky Kostenas Lagdos
Dichterin
Zürich, 13.11.11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου