Η ιερή στιγμή

 

Κοίταξε βαθιά μες στον καθρέφτη,

το πορφυρό του έγνεφε σύννεφο.

Κόβουν οι λέξεις σαν γυαλιά·

είναι οι φωτιές της μνήμης

μέσα στους σκοτεινούς και υπόγειους δρόμους.

Ας βρούνε κάποτε και μια στεριά

που αναζητείς σαν κουρασμένος

ταξιδευτής των ονείρων,

σαν κυνηγός θαυμάτων

ριζώνοντας στου εφικτού τη δόξα,

να έρθει η ιερή στιγμή

μετά τις αγωνιώδεις μάχες της απώλειας!

Οι λέξεις-Αμαζόνες ορμούν με αυτοπεποίθηση

να τιθασεύσουν το άγριο χαρτί

που γράφεται με τόση μοναξιά κι ελπίδα.

Χορεύουν ασταμάτητα, αγαπημένες της λάμψης,

του ουρανού οι κόρες οι πολύχυμες.

Κι εσύ μες στον καθρέφτη των ερωτημάτων

κάποια απάντηση προσμένεις

στης μοίρας το μονότονο ρυθμό,

συλλέγοντας κομμάτια

της θρυμματισμένης σου ζωής

μέσα στων λέξεων τη γαλήνη,

στου ποιήματος την πρωινή λαχτάρα.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης