Κομμός κι ελεγεία ο θρήνος θα γενεί,
που δόνησε και σείστηκε μέσα στην κρύα νύχτα,
πιάνοντας μέσα στον ύπνο τη στεριά,
και του πελάγου τα υδρόβια πλήχτρα.
Πού να ’ξερε η σελήνη, ό,τι μας αποκρύπτει
γίνεται φεγγαρόσκονη σκορπίζεται
και χάνεται στα αιθέρια
κι όταν βουνοπλαγιάσει σωριάζεται καταμεσής στη γη
να χρυσωθούν αναφανδόν της νύχτας πεφταστέρια.
Στη χασονυχτιά του φεγγαριού βγήκαν τ’ αστέρια
παγανιά στου έρωτα τον κήπο
ανθομυρίζουν ευωδιά γαρδένιας
δροσολούλουδο πορφύρας λάγνο μπίσκο.
Έκπαγλη η σελήνη στο κύμα το πλατύγιαλο
τις έγνοιες ξαστερώνει.
Σέρνεται πάνω στη φούρια της πόθους να σαλαγήσει
και στο βυθό του εσώψυχου για να την ημερώσει.
Απόψε η θάλασσα στους ώμους φόρεσε
το βαθυπόρφυρο σεντόνι για ν’ αγκαλιάσει,
στέργοντας των Νηρηίδων τα χωρατά.
Ένας διηνεκής αγώνας η ζωή.
Μια παράφορη φευγαλέα σκέψη,
που σα δει πως δεν της στέργει ο καιρός
τη θλίψη πλευρίζει στο μαξιλάρι της σιωπής
για να κοιμίσει τα όνειρα να τα καθησυχάσει.
Σώπασε η φύση να υμνεί της προβολής το κάλλος
κοπάδια φύγαν τα πουλιά σαν ο σεισμός,
που δόνησε τους είχε γίνει σάλος.
Επιμύθιον
Ευχές ξενυχτάει ο έρωτας στ’ αστέρια,
που σμήνος κρέμονται απ’ το καντήλι τ’ ουρανού
προτού νυχτώσει και το σκοτάδι στα σκέλια μέσα
μας αποκρύψει τη φλόγα,
που αργοκαίει φυτίλι στην καρδιά.
Vicky Kostenas Lagdos
Dichterin, Poetessa
Zürich, 2. November 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου