Αναύξητο κλάμα nella piozzia

Τα ωραιότερα λόγια αγάπης κρύβονται πίσω

απ’ τη σιωπή μιας βροχοψιχάλας.

Πώς μου ταιριάζει η βροχή στα μάτια τα μισάκλειστα σαν πέφτει;

Να μου κρατά το βλέμμα αλαφιασμένο και υγρό,

περνώντας πισωβελονιά μέσα απ’ αλλόκοτες του νου

δακρύβρεχτες και ψυχοφθόρες σκέψεις!

Να ξυπνάς μες τ’ απόβροχο στις μουσκεμένες του κήπου βραγιές

για να μαζέψεις ηλιόσπορα να τα σπείρεις στου Ηλιού τ’ ανάβλεμμα

για να ’χει η επόμενη σοδειά εύτηκτο κι εύχυμο καρπό

να μπεις και να αλωνίσεις.

Το βάφτισμα του ήλιου έγινε, όταν η γη μετρούσε ενοχές

στη χούφτα μιας μαύρης συννεφούλας

για να’ βρει σθένος και ψυχή και να τα βγάλει εις πέρας.

Κι έβρεξε πάλι ο αφελής και περιμένει χιόνι

το δείχνει με το βλέμμα του, που ξέρει να παγώνει.

Να πλαγιάσει να λαγιάσει στο πλευρό της μάνας γης.

Να λουφάξει και να κλάψει σαν τις στάλες της βροχής.

Τι κι αν βρέχει δεν με νοιάζει θα τ’ ανέβω το βουνό.

Είν’ εθισμένη η βροχή να καρτερεί κρύο καιρό.

Παιδί έκθετο συνοφρυωμένου από φόβο σύννεφου,

που αποφασίζει να ξεδώσει την οργή,

ποτίζοντας τον κόσμο με το νερό απ’ τα μάτια  πρόσκαιρης  ευτυχίας.

Παλεύει το υγρό στοιχειό να ενωθεί με τη στεργιά

κι όλο φουσκώνει κι αψηφά βοριάδες, τραμουντάνες

σαν το τραγούδι, που ζητά μέσα απ’ το τσόφλι του να βγει

για να γενεί του έρωτα παιδί να ερωτευτεί κυράδες.

Πού να προλάβει η καρδιά τα δάκρυα να στεγνώσει,

όταν το σύννεφο πάλι κ απόψε έφερε βροχή;

Πώς να μπορέσει ο έρωτας να τρέξει να δαμάσει τον καημό,

όταν η φύση κόπτεται σαν μέλος χορικό;

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin, Poetessa

Zürich, 2. November 2011