Ένα ποίημα από τη Vicky Kostenas Lagdos

Un vaio simile 

Τι μας παραμυθιάζεις θάλασσα

από τότε που έμαθες

να καταπίνεις μονορούφι

την έγχορδη έμμετρη στροφή;

Και τώρα που ξέμαθες

την αγάπη των Ολύμπιων θεών

βάλθηκες να ξεσηκώνεις

το νου μας με κύματα.

Χόρευες ολονυχτίς δαιμονισμένα

στο ηλιόλουστο ακρογιάλι

με το χλιμίντρισμα το πηδηχτό

στ’ αφηνιασμένου αλόγου το ρυθμό

και τη λικνιστική στροφή 

του χοροθέτη ανέμου,

αποστήθιζες απτόητα

τα βράχια ν’ ακονίζεις

και τη φουρτούνα του μυαλού

σε όστρακα να σβήνεις.

Τούτος τη μέρα τα φιλά

σαν η αυγή του στέργει τρυφερά,

μα μες της νύχτας το έρεβος

όλο τα μυριοβλύζει.

Μέσα απ’ τις φουρτούνες

η καρδιά της θάλασσας

μαθαίνει τη γλώσσα

του ιωδίου να μιλά

και ν’ αναπνέει

τη σαρκοβόρα αλμύρα.

Ν’ αφρίζει και το θυμό

απ’ τα σωθικά ν’ αποβράζει

σε οστρακόβλητα αποκυήματα.

Τι γλυκός μπελάς κι αυτός ο αγέρας

να σφυρηλατεί τα κύματα

και το νου να ξελογιάζει

τα ξάρτια γυρνοδέρνοντας

μες απ’ την παραζάλη

στου λογισμού του πελάγους

της σκέψης τα κενά!

Κι η άμοιρη η Κλωθώ

να στιχοπλέκει ρίμες

για της νοσταλγίας

τον επάρατο καημό.

Μια δροσοστάλα από

πιτσίλισμα πριν τη δύση

για να βουτήξει η αυγή

στης δύσης τον γκρεμό!

Τι πικρόγλυκος μπελάς

κι ο μάντης Κάλχας

με της παρηγοριάς τ’ αμόνι

στο ’να του χέρι

και τους χρησμούς στη

ραχοκοκαλιά του ορίζοντα

να σφυρηλατεί  με τ’ άλλο

γοργόφτερες ελπίδες!

Ως κι ο νους μας έμπασε

απ’ την πολυκαιρία,

τραβώντας δύσβατες

πορείες σ’ ατραπούς

μέσα απ’ του κεφαλιού

τις περατζάνες!

Με εισιτήριο τη

μουσική υπόκρουση

πάνω στα κρουστά

της θάλασσας κύματα

και το βλέμμα απλανές

καρφωμένο στα γλαροτόπια

τη ζωή  πελεκίσαμε

απ’ τις έγνοιες,

στήνοντάς την

στο πιο ψηλό κατάρτι

και την ταξιδεύουμε

με παντός καιρού στοιχήματα.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich, 19. November 2011