Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Από τα εγκαίνια της εκδήλωσης: «Όταν η Ποίηση συναντά τη Ζωγραφική» (12 Δεκεμβρίου 2011 στο Πολιτιστικό Κέντρο της Νέας Ιωνίας Βόλου)

Τ’ όνειρο του μικρού παιδιού

Έπιασα στα χέρια μου τα νησιά του Αιγαίου,
οι παλάμες μου έγιναν ατέλειωτες
δεξαμενές του ήλιου.
Καίγονται απ’ την έξαψη φανταστικά ταξίδια,
τράβηξαν μέσα τους το φως
σαν άστρα τ’ ουρανού και μου χαμογελάνε
με τις ιδανικές στιγμές τους.

Περαστικές στα βράχια συντροφιές,
ανέμελα μαλλιά πάνω στο κύμα,
τα μελτέμια φέρνουν νέα απ’ τα παλιά.
Κάτι έμεινε στο τέλος πίσω απ’ τον ήλιο,
πίσω απ’ τα μάτια τα υγρά,
την αλμύρα στο δέρμα
απλώνοντας σαν πινελιά στη μνήμη
μια εικόνα: ένα παιδί μικρό
που έσερνε τον χαρταετό στον ουρανό
τραβώντας τόσο όνειρα, τόσους ξεχωριστούς
ήλιους στην ψυχή του.

Τόσο απλά μετάγγιζε
το κρυμμένο φως της ύπαρξής του
κι υπερασπίζονταν της θάλασσας την πίκρα,
των ιδανικών νησιών τη μοναξιά.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης



Ο πίνακας είναι του Σάββα Ναλμπάντη




Η Νεράιδα του Παλαιόκαστρου

Τι να ’χει μέσα το νερό που κατεβαίνει
και στροβιλίζεται στις πέτρες,
εκεί που καθρεφτίζει τον αέρα
στον πράσινο ίσκιο των κισσών;
Βρίσκει μία αναλαμπή στο χρόνο
ξεφεύγοντας απ’ το πιο πολύτιμο μυστικό
και μας μιλά με τον καημό του,
το φλύαρο νερό,
καθώς τραβάει για το πέλαγος
κι ένα κρυφό πόθο άφησε στο βουνό,
απ’ όπου ξεκίνησε με την ανάσα
του εινοσίφυλλου έρωτα.

Με δάχτυλα που ψάχνουν μες στις ρίζες μας,
μες στου πλατάνου τη βαθυστόχαστη ματιά
πηγαίνει η μνήμη για το πέλαγος περήφανη
κι όλες οι πληγές βουλιάζουν μες στην ξεγνοιασιά.
Είναι ο τόπος του θριάμβου,
στεφανωμένος με κλαδιά ελιάς,
η φύση που στις ερωτικές φωνές διαβάζει
ενός δέντρου την καρδιά,
του ρυακιού την αξεθύμαστη αγάπη
στα χρόνια που περάσανε κοντά μας
και ήταν σαν τις ζαλισμένες πέστροφες θολά.

Ακούμε το σάλο του νερού μες στην ψυχή μας
αναστεναγμούς, γέλια, πειράγματα
από τη νεράιδα που ανεβαίνει
το σούρουπο να μας μιλήσει.
Να πεις την ψυχή ποτάμι -το μόνο υπαρκτό σημείο
όπου εκεί ο μύθος αρχίζει να ξεπλέκεται
στα πόδια της μακρυμαλλούσας φύσης.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

 

 


Ο πίνακας είναι της  Πηνελόπης  Μάντζιαρη




Σε μια θέαση Αυγουστιάτικης  Πανσελήνου


Φεγγάρι ονειρεμένο, σπηλιά τ’ ουρανού

με το νυχτερινό χαμόγελο του Θεού σχηματισμένο,
απλώνεσαι στα μάτια κάθε ξαφνιασμένου θνητού.
Η φύση μες στη ζεστασιά, μες στην ησυχία χιλιάδων
ονείρων που τραβούν το φεγγοβόλο δίσκο
κι όλα τα φαινόμενα αφήνονται στο χάδι του,
στο θαυμασμό του απείρου.

Στις κρύες νύχτες του βουνού και στις ζεστές της θάλασσας
η αγκαλιά του κοριτσιού περιμένει
κάποιο διαμαντοστόλιστο πουκάμισο
με τα φιλιά του Αυγούστου.
Το αγόρι σπαρταρά στα χέρια της αγαπημένης
με λόγια της ψυχής ζεστά μετέχοντας
στου αχνιστού χώματος τη σαγήνη,
στην αλήθεια του έρωτα και στα δροσάτα χείλη
όπου ζητάει παρηγοριά.

Πόσα δε θα ’δινε ο ήλιος,
πόσο φως θα χαράμιζε για μια ματιά του φεγγαριού,
για ένα καρδιοχτύπι, για ένα στιγμιαίο άγγιγμα
του πύρινου κορμιού του από τη θεά Σελήνη
κι ας πέσει μες στις λίμνες και στις θάλασσες·
βράχος από τους πιο συνηθισμένους,
να χάσουν οι άνθρωποι τις μέρες τους,
να χάσει αυτός την κυριαρχία του φωτός
ζώντας τις νύχτες εφιάλτες, με την ελπίδα,
τη φιλία της καινούργιας Πανσελήνου.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης


Ο πίνακας είναι της  Αούστρα Γιουρκεβίτσιουτε




Η όραση των αγαθών

    
Έβλεπε μέσα από δυο σταγόνες βροχής
κι έπλαθε χρώματα πρωτόγνωρα
μέσα από την υγρή θολότητα της μέρας.
Μονολογούσε: «Δε θα σ’ αφήσω να σε καταπιεί
αυτό το απαίσιο κλουβί η μοναξιά».
«Δε θα σ’ αφήσω προπάντων να κοιτάς
τα σύννεφα και να ματώνεις».
Ξέρεις από τις παρακάμψεις που δημιουργεί η σκέψη
και δεν αφήνει την ψυχή σαν πάγος να ραγίσει,
ξέρεις από συναισθήματα βελόνες
που διαπερνούν το εφήμερο και το αιώνιο
μα για να βουρκώσεις…
υπάρχουν πιο σοβαροί λόγοι.
Για να χάσεις τη δεξιοτεχνία σου στη ζωή
πρέπει να δεις τον ήλιο να χάνεται
και να μην επιστρέφει ποτέ,
τον ουρανό να βάφεται στο χρώμα της αγωνίας
και τις λέξεις να χτυπούν με ορμή στο πρόσωπό σου.
Τα κομμάτια που έγινες για χάρη των συνανθρώπων
ας είναι ατελείωτη ευλογία και προσευχή
και η προδοσία από αυτούς που εμπιστεύτηκες
μια παραποιημένη ανάμνηση.
Μόνο η βροχή ξέρει να καθαρίζει καλά
τα όνειρά σου και να βλέπεις τόσο μακριά…
ώστε η μικροψυχία των ανθρώπων να σου φαίνεται
ένα μικρό αγριόχορτο
στο χωράφι του σύμπαντος.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης


 

Ο πίνακας είναι του Ευάγγελου Κουμπή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου