Όταν σ’ αγγίζει της νύχτας η μυσταγωγία
αισθάνεσαι τ’ αστέρια στις πληγές.
Τα χείλια σου φέρνουν την αθάνατη φιλία,
στο πρόσωπο σου ανθίζουν οι ερωτικές φωλιές.
Η θάλασσα είναι της νιότης ανταρσία
που σε ταξίδεψε σε όνειρα θολά.
Είχες κάνει της σοφίας τη θυσία,
για έναν έρωτα το δάκρυ σου κυλά.
Τραγούδι με πάθος και λαγνεία,
πως σε σκεπάζει των κυμάτων η κορφή!
Ω, τι γλυκιά φωνή η τρικυμία,
αγγέλου χάδι δέχεσαι στο κορμί.
Μοιραία μαχαιριά η αγάπη,
γεμίζει των θνητών η αστείρευτη πηγή.
Όλο χαρά και πόνο στα στήθη βάζει
ονείρων γεύση και σωτήρια καταφυγή.
Ο θνητός να φτάσει τον Θεό
κι η θάλασσα ας τον τυφλώσει
με του έρωτα τον αιώνιο αφρό,
της αγάπης το ναυάγιο να σώσει.
Ένα παιχνίδι που έπλασε ο Θεός,
του πόθου στ’ αλήθεια πυρετός.
Ένα της ξεγνοιασιάς υπέροχο χάδι,
της ευτυχίας το μακρινό σημάδι.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου