Η μάνα όλης της ανθρωπότητας· η ελπίδα

Έρχεται ο ήλιος με το πύρινο άρμα του

να ζεστάνει τις κόμες των ανδρών κι ούτε μια κίνηση,

ούτε μια λάμψη στα παγωμένα πρόσωπά τους.

Τότε ο Δίας οργισμένος, ο θησαυριστής των κεραυνών,

έριξε το ανελέητο δίχτυ του πάνω στην πολύπαθη γη:

«Φώτισε υπέρλαμπρε κεραυνέ,

Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο σαν την αιώνια αλήθεια.

Πλέξε στον ουρανό τα πολυπόθητα κλαδιά σου,

δείξε στον άνθρωπο που βυθίστηκε στου πολέμου τη μανία

αυτό το πανέμορφο άνθος της ειρήνης».

Ποιο δόρυ θα σταθεί εμπόδιο στ’ ανήσυχο πνεύμα;

Με της παιδείας τους γλυκούς καρπούς θα ρίξουμε

τα κάστρα του ολέθρου και οι νεκρές ψυχές θ’ αναστηθούν.

Η μάνα όλης της ανθρωπότητας· η ελπίδα

πώς γέμισε τα στήθη των βαρβάρων, ημερώνοντας τα πάθη τους;

Ακούς να λέει «αδελφό» του ο ξένος τον ξένο

κι ασπίδα βάζει ο καθένας εμπρός του το Αρχαίο Πνεύμα.

Ήρθε η Αθηνά με της ελιάς τα ιερά κλωνιά

να στεφανώσει τον νιο που τόλμησε

να σώσει τον κόσμο απ’ τα γαμψά νύχια του πολέμου.

Έψαλλε τον ύμνο των νικητών απ’ όποια χώρα και εάν κατάγονταν

χαϊδεύοντας τις νεαρές τους κάρες.

Κι είπε: «Ας πιουν οι αθάνατοι νικητές

το νέκταρ της ειρήνης

κι η χρυσοφόρα μνήμη τους ας ζήσει

όπου πατρίδα κι άνθρωπος

με της ανδρείας, της τιμής και του Ολυμπισμού τα δώρα».

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

**  Βραβείο αφιερωμένο στον λυρικό ποιητή «Ιβύκος» από την Αμφικτυονία Ελληνισμού το έτος 2011