Αλλοτινά φεγγάρια

Μ’ ένα φυτίλι αναμμένο βάζει η σελήνη στ’ αστέρια πυρκαγιά.

Κάτω απ’ τα φύκια κρυμμένη ανασκιρτά της θάλασσας η αλμύρα.

Πιάσε το σκοπό, όπως εκείνο τον παλιό καιρό,

όταν τη νύχτα το τραγούδι ωρίμαζε σαν το  παλιό κρασί στου έρωτα τη μοίρα.

Βγες στο ξέφωτο και χόρεψε! Ποιος είπε πως ο χρόνος δεν μας πόρεψε;

Μ’ ένα μελίρρυτο ερωτικό τραγούδι δεν έθρεψε τους κόλπους της καρδιάς!

Μπες στο χορό κι αγκάλιασε, ό,τι εσένα ζάλισε, ιρίδισε και ράγισε.

Σε εφτά σοκάκια ήχησε, ξεψύχησε κι ευτύχησε, ώσπου να ’ρθει η αυγή.

Μ’ ένα σπίρτο η σελήνη στ’ αστέρια ανάβει φωτιά.

Όλα του κόσμου τα κακά είναι περαστικά.

Δείξε μου ένα αλλοτινό φεγγάρι να φέξει στην καρδιά μια χάρη.

Έλα κι απόψε χόρεψε! Ποιος  χρόνος στ’ απαγόρεψε;

Δες  πως η ανάσα μπόρεσε ό,τι ζητούσε ν’ αποχτήσει η καρδιά.

Έλα συνόρεψε και χόρεψε! Ο έρωτας μιλιά δεν ξομολόγησε.

Άγουρος κι αδάμαστος δεν μπόρεσε ν’ αδραστεί την κουπαστή.

 Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich, 9. Dezember 2011