ΤΟ ΛΥΚΑΥΓΕΣ ΤΗΣ AURORA BOREALIS

«Träume werden wahr erst wenn man wach wird»

Ξυπνάς απ’ το όνειρο κι όταν τα μάτια ανοίγεις

το βλέμμα σου καρφώνεται μέσα στο γκρίζο, χάνεται

πλανώμενο ολόγυρα εκεί όπου ουράνια τόξα αισθάνεται.

Κρατάει για όμηρο την κάθε σκέψη κι έγνοια,

που διατρυπά το σύννεφο και την ανάσα κόβει.

Για να ξορκίζει στου Ήλιου το τέμπλο τις  μαύρες Ερινύες,

που οι ψυχές γίνονται ολοκαύτωμα στη θέα του Λυκαυγές.  

Και να που η λύτρωση δεν απέχει πολύ απ’ τη γη

ως την ορφάνια του ουρανού, που ολόγυμνος φαντάζει.

Μια συγχορδία από νότες και μερικά επιμέρους φωνήεντα,

που συντάχτηκαν στα ενδιάμεσα  ψαρεύουν χρώματα αρίφνητα.

Ώ, ηδύποθη και ηλιοστάλαχτη Aurora!

Πάνω στον κοσμογονικό σου κόσμο στήνουν φωλιά οι εραστές.

Προτού ο ροδοπόρφυρος Ήλιος βγει απ’ τ’ αμπάρια τ’ ουρανού

για να τους στέψει με κλαδιά απ’ αγριελιές.

Μια ομορφιά περιώνυμη κρυμμένη σε πλερέζα ευτυχίας

σαν τη φυσάει ο άνεμος κι η θάλασσα αφρίζει.

Κέρασε η νότα ηδύγευστο ποτό και προσπαθεί να εδραιωθεί,

να μοιραστεί,  να ταξιδέψει κύματα.

Μ’ ένα της κλάμα υπόλογο στ’ άγρια θαλασσοπούλια,

που κρώζουν το χρώμα από χαρά σαν το θωρούν να βγαίνει.

Πιάσε την πένα της παρηγοριάς  και στήσε τα κυματοδαρμένα ναυάγια.

Κι ας τον αγέρα απέξω με λύσσα να φυσά, να μαίνεται.

Χρώμα ειν’ η ζωή, δεν κρύβεται,  μα φαίνεται από μακριά γυαλίζει.

Λες  και ληστές του κλέψανε τη φόρα και δεν θ’ αντέξει άλλο στο χιονιά

Μετερίζι είν’ το καράβι, που αρμενίζει

δίχως ξάρτια και σχισμένα τα πανιά.

Και τι  δεν θα ’δινα για σε στίχους πάνω στο κύμα να ’πλεγα.

Να σ’ οδηγούν Γοργόνες να σε φέρνουνε σε μακρινά πελάγη.

Και σαν οι άνεμοι την εσκεμμένη μπόρα σκάσουν στη στεριά

θα ’ρχονται πάλι πίσω οι αλμυρές  χοές να γονατίζουν

στου Διονύσου το  βωμό για ένα διθύραμβο

και μιας Μαινάδας το υφαντό κρουστό φουστάνι.

Ως και τα κλώνια λύγισαν μιας έρμης λυγαριάς

Σαν γρίκησαν τον ψίθυρο απ’ τα χρώματα

να παίρνουν δρόμο στου ποταμού τις καλαμιές,

αφήνοντας στο χείλος του γκρεμού ένα πνιχτό τους δάκρυ

από βρεγμένα όνειρα της νύχτας γκρίζα στάχτη.

Εξοστρακισμένα κύματα από τον πελαγοπνίχτη αγέρα

ξαναγυρνούν στον τόπο, όπου αναπαλαιώνονται ήρωες,

δαφνοεστεμένοι βασιλιάδες και πυργετών ερείπια

γιομάτα από θύμησες,  πιθάρια από παλιάς σοδειάς το λάδι.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich 14. Januar 2012