Των αποσιωπητικών η ευτυχία

Σου γράφω λέξεις που ματώνουν…

Το χαρτί· αυτή η τεράστια κηλίδα της μοναξιάς

μένει πάλι σε μια παύση,

των αποσιωπητικών την ελπίδα αγνοεί.

Σου γράφω λέξεις κατασταλαγμένες και σοφές,

βρήκα το φάρμακο να ρίξω στο πονεμένο συναίσθημα.

Τη γύρη εφευρίσκω των ανθών,

τον ήλιο που ξυπνά με ταραχή

και βάφει τα ξαφνιασμένα χρώματα

της Ανατολής θυμώνω…

Έρχεσαι με τον μανδύα της γαλήνης, της αντοχής

ακυρώνοντας την απουσία μες στων αναστεναγμών τη δίνη.

Και σε θυμάμαι…ίδιο περίγραμμα της ύπαρξης μου.

Σου γνέφω με τις κουρασμένες μου αισθήσεις.

Πας να ψηλαφίσεις γελαστή κάτω απ’ το στέρνο μου

τα όνειρα. Μα εκείνα τρέχουν σαν βιαστικά περιστέρια

να κατακτήσουν νέους κόσμους, πιο φωτεινούς.

Τα δέντρα είχαν λυγίσει στο πλευρό σου και θρόιζαν τα φύλλα,

οι άνεμοι έκλαιγαν ζυγώνοντας με τις φωτιές της άνοιξης,

πρωτόγνωρα αισθήματα σηκώνονταν στο μέρος της καρδιάς

όπου ο χρόνος ποθούσε να ξεχαστεί για πάντα.

Σου γράφω λέξεις ντυμένες τη σκοτεινιά της νύχτας,

τις νοσταλγίες ενορχηστρώνοντας με το τρεμάμενο χέρι σου.

Λούζω την αυγή με τα δάκρυα του ουρανού

προσμένοντας την αργή φυγή των αστεριών.

Ύστερα διακρίνω το πρόσωπό σου καθαρά,

τα μάτια σου ταξιδεύουν με τρόμο

στων αβέβαιων ερωτημάτων την αγχόνη.

Ανοίγονται οι πληγές και οι ψυχικές απώλειες μετριούνται.

Κάποτε ο πρώτος χτύπος ήταν τόσο δυνατός

για να παρακαλάς ν’ αναστηθεί ο έρωτας- ο πρώτος στίχος

στην κοιμισμένη την ψυχή και τότε…

ατέλειωτοι δρόμοι θαυμάτων ν’ ανοιχτούν

μες στων αποσιωπητικών την ευτυχία.

Μια ευκαιρία ακόμη μες στο ξεφάντωμα της μοναξιάς

που η ομορφιά χαροπαλεύει σε μια μετέωρη έμπνευση

σκλαβώνοντας το νόημα, της Μούσας το παιδί,

ο ουράνιος πρώτος στίχος να πιαστεί

σαν πεταλούδα περιπλανώμενη

στων αποσιωπητικών την ευτυχία!

Λάσκαρης Π. Ζαράρης