Ξέχωροι τόποι, δυνατές ψυχές

«Μην αφήνεις γέροντα την παλιά σου αίγλη

τη θάλασσα που σ’ ανάθρεψε, το παλιό λιμάνι

το αμπέλι που σε μέθυσε, τους όμορφους σιτοβολώνες

κι εκείνο το υπέροχο μάλαμα απ’ το υπέδαφός της».

Κρατάει τα σκήπτρα αυτής της γης

ο πολυμαθής ο χρόνος κι εξουσία απέραντη ως έχει,

μοιράζει τα αγαθά μας,

τα υλικά μιας μνήμης αξεθύμαστης,

μιας λύπης μουδιασμένης,

καθώς προφέρεις τη ζωή με μία φράση:

«γη, πλάση ανθισμένη

στου Εύξεινου Πόντου την αγκαλιά κοιμάσαι λυπημένη,

με τα μαλλιά σου πιασμένα στις άκρες του Παγασητικού».

Η μοίρα κατέστρεψε την ομορφιά της με τη φλόγα

κι εμείς λυγάμε σαν τα δέντρα που σκιρτάνε

παρομοιάζοντας το παλιό χώμα με το νέο.

Το νέο αίμα έτρεψε, η νέα γενιά υπάρχει.

Κάποια στηρίγματα θα βάζει μπρος το αδιέξοδο.

Μες το παλιό κομμάτι η τωρινή σου ευτυχία.

Άνθρωποι, ζωντανή κληρονομιά που ημέρωσαν

την ξέρα και χίλια χρώματα άφησαν με δύναμη ψυχής.

Η μοίρα πλάθεται συνεχώς με νέα χέρια,

δεν τη χωράει ο τόπος,

εκείνο που μετράει είναι ο καρπός.

Όλα συνηγορούν στην προκομμένη γη,

στους προκομμένους ανθρώπους

που ζύμωσαν την πέτρα

για την αρχή ενός ένδοξου ταξιδιού.

Οι άνθρωποι μιλάνε απλά: παλιοί και νέοι,

μιλάνε τη σκληράδα της μοίρας,

της γης τον ενθουσιασμό.

Ηχούν οι λέξεις βουρκωμένες

με λίγο ήλιο τονισμένο στα φωνήεντα

κι οι φθόγγοι αληθινοί εργάτες του μαρμάρου

ακονίζουν τ’ άπειρο.

Ο ίδιος πάντα γέρος

μες την αφθαρσία του γαλάζιου

μας μεταφέρει στα τοπία,

στους πάντα ακέραιους ανθρώπους,

γλυπτά του Ελληνισμού που παραμένουν

μες τα θαυμάσια δειλινά.

Κι εκεί που λέμε για καημούς και πόνους,

αγάπες νέες μεγαλώνουν

με τα λουλούδια της ακμής,

νέα τραγούδια αηδονιών

για την παλιά μας δόξα.

                               

Λάσκαρης Π. Ζαράρης