Υγρές χρυσόκλωστες δροσοσταλίδες
γλιστρούν πάνω απ’ το velour
ενός εκστασιακού βλέμματος αλιφασκιάς
για να παραδοθούν στο άπειρο.
Χοροστατούν επάγρυπνα στο χορό, που γέννησε
μια υγρόπνοη συννεφούλα την αυγή.
Πλανιένται οι σκέψεις, πετώντας πάνω
απ’ τα χαλκόστρωτα σπίτια
και ταξιδεύουν ολημερίς στου κύματος τον γητεμένο
απ’ οπαλένια οστρακόχτενα αργαλειό.
Μέσα από χίλια χρώματα διυλίζεται το συναίσθημα,
ενώ μια λάγνα ματιά σκορπάει στην οιμωγή τ’ ανέμου
το σφιχτόκαρδο μοιρολόι μιας ξεχασμένης λαδολιάς.
Είναι τα φώτα της μέρας με τον αψίμαχο ιριδισμό
στην έναρξη της πρωινής σιέστας
για το μόχθο επανάκτησης μιας χασοφέγγαρης νυχτιάς.
Μοιάζει με μέλισσας βουητό να είναι όλος ο κόσμος,
που με βιολιά και τύμπανα γονυκλινής
μπρος απ’ του ήλιου τ’ ανάβλεμμα
καρτερεί κι ανακυκλώνει μιαν άκρατη θλίψη.
Μοιάζει σαν να ’ναι μια κλαγγή,
που με ψιμύθειες αναστατώνει
τα παραχωμένα κάτω απ’ τα ερείπια όνειρα,
διυλίζοντας τα μέσα από μια νοητή Αμφιλύκη
στης γλυκιάς ανάμνησης τη θύμηση τη μελοποιημένη.
Είναι η φωνή, που μετεωρίζεται
βουβή πάνω από ένα τερατώδες ρήγμα
και μετουσιώνεται κλιμακωτά σε αντίλαλος,
που αγγίζει μια ελικτική παραλλαγή
ενός άλλου μονόπρακτου, που δε θ’ αργήσει να παιχτεί.
Είναι οι κραυγές, που φιλιώνονται με φύκια και ψαμίδες
και μέσα από ιδιόλεκτη διάλεκτο συμπορεύονται
με λογιοσύνη στην ανασύνταξη του βασιλείου
των κοραλλιών και στην αποθέωση μιας αμφισημίας
μέσα από μιαν ατελεύτητη μουσική αντίστιξη.
Τη φλογερή fuga τη ριγμένη στο κενό μ’ ένα βιολί στο χέρι,
που υψώνεται για ν’ αργοσβηστεί στων ομματίων το φέγγος.
Vicky Kostenas Lagdos
Dichterin
Zürich, 2. Januar 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου