Ο ήλιος ’πού τ’ αμμάθκια της

το φως να κλέψει θέλει

τζι άμαν τζοιμάται έν’ σκοτεινά,

όμως την ώραν που ξυπνά,

τζι ο ήλιος ανατέλλει.

***

Πάνω στα δκυο βυζούθκια σου να μ’ άφηνες να ντζιίσω,

κατάξερον να ’μουν δεντρόν, ευτύς ήταν ν’ αθθίσω.

***

Για τζείν’ τα δκυο τα σιείλη της,

Πλάστη μου, πελλανίσκω,

Να ’μ’ άρρωστος του θανατά

τζιαι να την δω να μου γελά,

ετσάς ευτύς γιανίσκω.

***

Μ’ έναν φιλί σου μανιχά π’ αδκιάβατον ορμάνιν

που ’ταν ο τζιήπος της καρκιάς, άνθισεν μάνι μάνι.

***

Να ’χα μέσα στ’ αγκάλια μου

τ’ αγγελικόν κορμίν σου,

τζι ας δεν είχα στάξην νερόν

’πού τα σειλούθκια σου χαρώ

θα ’πιννα να ξεδίψουν.

***

Να ’ταν τζιαι να ’μουν, μουζουρού,

έναν ’πού τ’ άστρα τ’ ουρανού

τες νύκτες που τζοιμάσαι,

δίπλα στο παραθύριν σου

να φέγγω για χατίριν σου,

φως μου, να με φοάσαι.

ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ