Θα σε ζητήσω μες στα σύννεφα
στάλα μικρή τ’ ονείρου,
και σαν θα πέφτεις απαλά
στου έρωτα τα τρεμάμενα κορμιά,
θ’ απλώνεσαι παντού στη γη την ξεραμένη.
Όπου υπάρχει πόνος και καρδιά φυλακισμένη,
στων πόθων τα πολυτάραχα ακρογιάλια…
Θα σε ζητήσω μες στο φως
του ήλιου θυγατέρα,
που έκλεψες το χαμόγελο μιας ανοιξιάτικης μέρας!
Στους ώμους σου θα ρίξω τον χιτώνα τ’ ουρανού
κι αδέσποτα αστέρια θα μαζέψω
στο καταφύγιο των κόκκινων χειλιών,
στη ζεστασιά του στήθους,
και τ’ ανθισμένα σου μαλλιά, στις άκρες θα στολίσω
μ’ αγάπης αιώνια μυρωδικά, τη θλίψη να κοιμίσω
με το τραγούδι της θάλασσας,
με τη φωνή της στάλας,
με της ηλιαχτίδας την ανέλπιστη χαρά
που ξέφυγε απ’ την άσπλαχνη σκοτεινιά
και μέσα στις παλάμες σου χαμογελά πλατιά.
Ψυχή της αιωνιότητας που ζήλεψε τα νιάτα
και του ματιού τη λάμψη την ατέλειωτη διψά!
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου