Σκληρή, αγαλματένια μοναξιά

 

Το κύμα που λυγιόταν στο κορμί της,

υγρός ασπασμός χαράς ανείπωτης,

τύλιγε μελωδικά κομμάτια της ψυχής της

με τ’ άρωμα της θάλασσας που έσμιγε

τα φρέσκα κάλλη, τ’ ανθισμένα και αρχέγονα.

Χαμογελούσε στα γκρίζα σύννεφα,

στον ουρανό τον φορτωμένο έσπερνε φιλιά

με του νοτιά τ’ αραιά φυσήματα

που άνοιγαν του πόθου τα φτερά.

Ο μυστικός σκοπός του έρωτα αρχινούσε

στις ώρες που σαν μέλισσες βουίζανε

με του πάθους τ’ ασυγκράτητα κελεύσματα

και οι σταγόνες της βροχής μούδιαζαν το σώμα

που αφέθηκε κάποτε στον πόνο

ν’ αδράξει αποτυπώματα ενός αγγίγματος γλυκού.

Κι οι αγκαλιές, ξερολιθιές που έγιναν

της άγνωστης, ανεκπλήρωτης επιθυμίας στενά περάσματα

σε κάτι νησάκια γραφικά, στου πελάγους τα νύχια ματωμένα.

Οι αισθήσεις, κάμπιες που αργοσάλευαν

πάνω σε φύλλα καλοκαιρινά, αφυδατωμένα.

Φως που πνίγηκε σε βλέμματα βουβά,

σε μάτια που ο τρόμος του χωρισμού τα ’χε ποτίσει

και οι σφιχτές παλάμες δεν κρατούσαν πια

ονείρων λέξεις, μόνο πνιγερές διαπραγματεύσεις

για το πως τα δάκρυα θα στεγνώσουν πιο γρήγορα στη γη.

Μια ξαφνική διαφυγή στους τόπους που ξημέρωνε η μνήμη

και βούλιαζε ο χρόνος στα βαθιά, σαν πέτρα σκαλισμένη

με τα λόγια της αγάπης, τα στολισμένα, τ’ απατηλά

ριζώνοντας σαν δέντρο στου βυθού την ομορφιά.

Ακούγονταν η ανάσα της-κελάηδημα αηδονιού,

μια μοναξιά που τίποτα δεν την ταρακουνούσε πια

μες στη σκληρή, αγαλματένια όψη της.

Στο στήθος της τ’ αστέρια αλυχτούσαν

κουνώντας τις λαμπερές ουρές τους,

αλήτες της αγάπης που γυρνούσαν στα διάσελα του ονείρου,

να δρέψουν νόστιμους καρπούς σε μερόνυχτα βαριά.

Αισθήματα-χάντρες ενός γαλανού κομπολογιού

κόπηκαν ανύποπτα απ’ της ευτυχίας την αλυσίδα

για να σκορπίσουν θύμησες μιας βιαστικής αιωνιότητας…

ενός παιχνιδιάρικου κύματος που θα γινόταν σίγουρα

μια θάλασσα πλατιά!

Λάσκαρης Π. Ζαράρης


***  Ο πίνακας ζωγραφικής είναι της Ρένας Γαλανάκη-Μεταξάκη