Αν ο ερχομός του σύννεφου, που κουβαλάει ελπίδες
μέσα από μια ενδελεχή και εξονυχιστική περιδιάβαση
παρακάμψει το μονοπάτι της καρδιάς ν’ αναπαυτεί,
εμβολίζοντας παράμετρους κόλπους,
τότε με το μελένιο στόμα της χαράς τον Ήλιο γλυκοφιλά
κι έκτοτε το νου σε σκέψεις παγιδεύει.
Αν η αλαργινή προσήγορη ματιά δεν πόθησε
την αγκαλιά των κρίνων.
Αν μέσα απ’ τις παλάμες των χεριών θα αναφτερώσουν
για να πετάξουν οι ελπίδες και δένδρα θεόρατα ν’ απογίνουν
με ευωδιαστούς μελόχυμους καρπούς,
τότε η εντέλεια θα έγκειται στην αρμονία των αστεριών
και η ευδαιμονία θα ’ναι η κατασταλαγή μιας χρωμοσύνθεσης.
Κι αν της παρουσίας σου η σαγήνεια ηρεμία
βαφτίσει το βλέμμα στ’ όνομα του γαλάζιου τ’ ουρανού
και στη θάλασσα το ρίξει να ξαπλώσει νέφελες στιγμές,
τότε η αγάπη θα ’ναι σημάδι παντός καλού καιρού,
θα ’χει η ζωή χαρές.
Γιατί πονάει ο στίχος μέσα απ’ της απουσίας την αδέξια περπατησιά.
Χωρίς ρυθμό δρόμους δεν βρίσκει
και μονοπάτια δροσόχλωρα να διαβεί
Για να ερωτοτροπήσει με τις χρυσάχτιδες ανταύγειες,
που μες στο λαγοκοίμισμα πόθους
φυγόδικης οπτασίας σημαδεύει.
Το santieri, που κρυφόκλαιγε στην καμπή ενός μυστικού
παρηγοριά ζητώντας στ’ αστέρια, που καντήλιαζαν
κι εφορμούσαν λυχνάρια ν’ ανάψουν στη σκέψη των φανών,
που τρεμόσβηναν.
Ως και κληματσίδες απ’ αγιόκλημα στρατολόγησε να μεθοδέψει
στη διάφανη αυγή το φως όλης της μέρας,
οριοθετώντας τις ερωτοτροπίες των στοργικών ανέμων.
Παραμύθια γλυκοφίλησαν ιαχές συναισθημάτων.
Από δάκρυα στέρησης και μοναξιάς μιας συνειδησιακής έκλειψης
στεριώνεται το δάπεδο για να σκάσει
πάνω ένα μελίσταχτο μειδίαμα της Αυγής,
που θα παιδέψει για μια παλέτα χρώματα τα λογικά του κόσμου .
Vicky Kostenas Lagdos
Dichterin
Zürich, 14. Februar 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου