UNA PREGHΙERA A DIO

Apri i nostri cuori

ad offrire speranza  

dove c’ è paura, solidarietà

dove c’ è solitudine,  

conforto dove c’ è tristezza. 

Θέλω να παίζω, να χορεύω, να γελώ,

όμως το κούφιο μου μυαλό πώς να το πείσω;

Της χαραυγής μετρώ τ’ αστέρια, όπου βρεθώ

και προσπαθώ μέσα βαθιά μου να τα κλείσω.

Θέλω τη θάλασσα ν’ αγγίξω, όταν πονά

κι ανεμοθύελλες ταράζουν το κορμί της.

Θέλω στα κύματα ν’ απλώσω τη ζωή

για να ποτίζω απ’ αλμύρα την ψυχή της.

Άσε με Ουρανέ!

Τι με κοιτάς από ψηλά;

Δεν έχει ο πόνος σύννεφα,

μα ούτε κι ήλιους να σε ντύσω.

Εδώ η ζωή έχει στεριές!

Πάμπολλες θαλασσοτρικυμιές,

που ο νους  μας δεν νογάει.

Έχει ανθρώπους, που σαν φεύγουν δεν μιλούν.

Κρύβονται μες το είναι τους και πάν’ ν’ αναπαυτούν.

Από πού ν’ αρχίσει η θάλασσα δεν ξέρει το πρωί,

γιατί τ’ αστέρια ψάχνει έντρομη,

που γλίστρησαν και πέσανε στη Γη.

Έρχονται μέρες, που αστοχά, τι της έταξαν οι Θεοί.

Σαν στο συμπόσιο του Άλιου γέροντα χορεύανε συρτάκι

και πίνανε το μπρούσκο στη διψασμένη ακτή.

Βαθιά μεσάνυχτα αυλίζονται οι σκέψεις

κάτω απ’ τον ξάστερο ουρανό.

Όσες προσβλέπουν σ’ ανακύκλωση της θύμησης

για την ευστάθεια ενός έρμου λογισμού

καίνε το φεγγάρι ξάστερα, το ρίχνουν στο γιαλό.

Ενώ ανεξαιρέτως όλοι σύσσωμοι πιάνουν τον κύκλιο χορό.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich, 14. Februar 2012