ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΣΤΕΝΑΓΜΩΝ

Άκου, οι άγκυρες τρίζουν

οξειδώνεται ο καημός

κι ένα βότσαλο ορφανό

... σ’ εκλιπαρεί για λίγο άρωμα της ψυχής !

Για δες, οι ήχοι γλιστράνε

σαν πριονισμένες σκιές

και κρύβονται αποκαμωμένοι πίσω

απ’ τις συστοιχίες των δέντρων.

Νηρηίδα της θάλασσας

το καράβι θα σφυρίξει

για τελευταία φορά

και το ταξίδι στα Κύθηρα

είναι ένα στοίχημα ζωής

να ζήσω ένα Καλοκαίρι μαζί σου

στον «Καταρράχτη της Φόνισσας».

Κι αν όπως λεν στην Κυθέρεια γη

γεννήθηκε η Αφροδίτη κι ο Έρωτας

εμείς είμαστε το τάμα του έρωτα

στην Παναγία τη Μυρτιδιώτισσα.

Το γνωρίζουμε, η ποίηση επιβάλλει σιωπή

όμως καταργώντας τους κλειδάριθμους όλους

θα αναζητήσουμε «το αΐδιον φως»

πριν ηχήσουν οι σάλπιγγες της Ιεριχώς!

Κι είναι μια γεύση, ιδιαζόντως πικρή

να σε προδίνει η ανάσα σου

και να αδυνατείς να τρέξεις πίσω

στο πληγωμένο κοχύλι που άφησες

να σε κοιτάζει αμήχανα

καθώς βιάστηκες να χαθείς στη σκιά

μην τ’ αγαπήσεις περισσότερο απ’ τη ζωή σου.

Όμως η κοινή μας Μοίρα

καταργώντας τα πρώτα μας λάθη

μπορεί ν’ ανθίσει ένα νούφαρο ακόμη

στη λίμνη των στεναγμών,

να οδηγηθούμε μ’ ένα εωθινό της αυγής

στην αυλή του Παράδεισου!

 

Θεσσαλονίκη, 22-2-2012

Θεόδωρος Σαντάς