ΒΡΟΧΗ ΑΣΤΕΡΙΩΝ (συνέχεια) ΤΗΣ ΖΑΦΟΡΑΣ ΤΟ ΔΑΚΡΥ

Μέθυσε απόψε ο ουρανός

απ’ αστερόφεγγα σημάδια.

Σαν τα χορτάρια σήκωσαν

την κόμη τους περήφανα

να ιδούν πώς στ’ αποκάρδια

της αιμορραγεί η σελήνη.

Μα πριν χαράξει η αυγή, χορό

στήνει ο έρωτας στην κρήνη.

Φύγανε γοργά τα σύννεφα

προτού ξεσπάσει μπόρα.

Σελάγισμα του Σείριου

ψηλά στην Περαχώρα.

Μόλις τ’ αστέρια απάντησαν

το γητευτό του βλέμμα,

ξέσπασαν σε πόθους

ανεκπλήρωτους,

πατώντας θρόνο δίχως στέμμα.

Πετραδερά ήταν τα βουνά,

που ράγιζε η πλευρά κάθε φορά,

σαν η Ναϊάδα στης κερασιάς

το φίλημα ζητούσε γιατρειά.

Ένας ολόφωτος λαός

ζούσε τα χρόνια τα παλιά

σε βοσκερή για ερίφια

δροσάτη πεδιάδα.

Μιλώντας ως νοήμονας  

με το νι και με το σίγμα.

Και το ισχνό συριστικό  

συχνά για διαβούλευση.

Διχόγνωμο φεγγάρι

πώς κόπηκες στα δυο;

Πληρώνοντας παλιό κι εύκλητο

στην Άρτεμη χρησμό;

Μου λείπει η γαλήνη

κι η ορφάνια των αστεριών,

που φαντάζουνε σαν Πάνας

μες το δάσος με σουραύλι

στον ξαστερωμένο κήπο ζάρια

να χτυπά το τάβλι.

Στεγνή η βραγιά από

υποσχέσεις αστεριών

και φεγγαριού μελάνι.

Έμαθε ο θόλος να επαγρυπνά

όταν η γη γονυκλινεί,

πέφτει στο πλάι ν’ αποκοιμηθεί

και τσιμουδιά δε βγάνει.

Ποτάμια η ασημόσκονη ξεχείλισε,

ντύνοντας τα χορευτικά

νέφαλα μ’ ένα

του ανέμου μείλιχο

παραμυθένιο νεύμα.

Ο καθείς έχει δικαίωμα

στο μερτικό

μιας ρευστής ελπίδας

να δαγκάσει.

Αρκεί να μην καταλογίζει

ευθύνες στα φεγγάρια.

Παρά να άγεται να φέρεται

ανθρώπινα καθάρια.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich. 8. März 2012

( Οι τελευταίοι μου τέσσερις στίχοι σχετίζονται με την παράλογη κι ανεύθυνη συμπεριφορά ενός λαού, που τις ευθύνες αρέσκεται να επιρρίπτει, για ό,τι κακό του συμβεί στους άλλους, αντί πρώτα να προβεί σε αυτοκριτική και αυτοεξέταση της όλης του διαγωγής και συμπεριφοράς απέναντι στον εαυτό του, στους άλλους και στη χώρα, όπου το βίο του διάγει ).