Ο δρομέας

Τρέχω παντού και πάντα,

τρέχω με ασθμαίνουσα αναπνοή

στα στενά της μνήμης, όπου ανασύρω

ένα-ένα τα κομμάτια της ψυχής.

Πεσμένες σταγόνες του ιδρώτα,

το στόμα μου ξεστομίζει αλήθειες

που στα χείλη τρεμοπαίζουν,

πριν φτάσουνε στο αίσιο τέρμα.

Κουρασμένοι οι μυς του δρομέα

που έμειναν από μέταλλα και υγρά

ψάχνοντας ένα ποτήρι λέξεις

για να ξεδιψάσουν, να νιώσουν πιο στέρεοι,

πιο γρήγοροι, πιο ικανοί

για άλλα σταυροδρόμια…

Εκεί το ποίημα πάντοτε θα παραφυλάει

σαν το λαγωνικό να αρπαχτεί

πάνω στο πληγωμένο θήραμα: τις λέξεις,

τις αύρες, τα αισθήματα, τις σκέψεις,

μια άλλη διάσταση ζωής λυτρωτική.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης