Άνοιξη

 

 

Κοιτούσε πριν από την άνοιξη

τα τυφλωμένα μάτια των φυτών,

τα παγωμένα πρόσωπα των αμπελιών.

Αυτό το παράθυρο ήταν μια καρδιά φυλακισμένη,

χρόνια και χρόνια πρόσμενε τη μυρωδιά

του ανθού, ν’ ανασάνει

μία κίνηση αθρόα της ζωής,

το γέμισμα του κορμιού της με χυμούς,

το ωρίμασμα του σταφυλιού με απολαύσεις.

Ναι, το κρασί που σου έδωσε ο χρόνος

ήτανε πικρό, παρόλο που ζυμώθηκε

σε δρύινο βαρέλι της υπομονής.

Ήταν στυφό, ήταν αψύ

λαχτάρα, πόνος το χτυπούσε για το χαμό

της άνοιξης της πολύκλαδης, της καρπερής.

Χρόνια -που περάσανε- τα ξεγελούσε

με την αναλαμπή κάποιας ανάμνησης

μαζεύοντας τις πιο λεπτές υφές

της πολυταξιδεμένης νιότης.

Το μυστικό της λύγιζε σε πράσινα τοπία,

σε βράδια υποσχόμενα κάτω στην αυλή,

μαγευτικά φεγγάρια περιμένοντας,

ποθώντας ένα άγνωστο φιλί

στο μάγουλο της γριούλας λυπημένης·

τη δροσερή βροχή να μαλακώσει

μες στην άγρια τη μοίρα της

ο τόπος.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης