Ένα ποίημα από τον Σάββα Τσαλίκη

ΠΕΡΑΜΑ

Τρίζουν τα δόντια απ’ το κρύο στα έρημα καρνάγια

έρημα καρνάγια δε με θρέφετε πια

βρώμικη θάλασσα ανθρώπους θυμίζεις

όλο με πλησιάζεις και όλο απομακρύνεσαι

και οι φίλοι έτσι κάνουν

κύματα είναι που σκουπίδια ξεβράζουν αιώνες τώρα

Οι λαμαρίνες σκουριάζουν

οι λαμαρίνες δε με θρέφουν πια

πόσο χειμώνα να βγάλεις χωρίς ένα δράμι καφέ

Στο Πέραμα φωτιά τα μεροκάματα

το Πέραμα δε με θρέφει πια

με σκεπάζει με το μανδύα της θλίψης

και κοιμισμένο με παίρνει στην αγκαλιά του

ψιθυρίζοντας στιχάκια των απεργών

Τα χέρια μου καμένα απ’ την αλμύρα

τα μάτια μου δεν έχουν άλλο φως

κρυώνω δεν μπορώ μια τέτοια μοίρα

μπάζουν τ’ αυθαίρετα όταν θυμώνει ο Θεός

Το πρόσωπο καμένο απ’ την τσιμπίδα

που πήγε τόσος εργατόκοσμος

αδύνατο νομίζω πως σε είδα

να σε κερνά τσιγάρο ο φοιτητόκοσμος

Το σώμα δε μου δίνει άλλο κουράγιο

το Πέραμα πεθαίνει δυστυχώς

κι εγώ σε περιμένω στο μουράγιο

μπάζουν τ’ αυθαίρετα όταν θυμώνει ο Θεός

ΣΑΒΒΑΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ