UNA NOTTE STELLATA (συνέχεια) ΒΡΟΧΑΣΤΕΡΑ

Ορθός στάσου στης νύχτας

την πλεκτάνη να δεις

πώς υπακούει η Γη στον Ουρανό.

Στης νεραντζιάς την έκπληξη

στήσε καρτέρι

και στου σπίνου το ερωτικό νυχτέρι

σελάγισε την προσμονή.

Ως το πρωί η νύχτα τυχερή,

που ο ύπνος ξεπορτίζει για να δώσει

μια πάσα στης ημέρας

την κοντινή γιορτή.

Κάνε στ’ αστέρι, που μετεωρίζεται

με εύπνοια κι εράσμια ευχή,

τη χάρη χρυσόκοκκους να σπείρει,

τελώντας των Θεών την προσταγή.

Cercami nelle stelle che cadono a terra.

Cercami nelle rime di una poesia

troppo emozionale.

Gocce di Luna si alternano

albe e tramonti.

Cercami  nella luce che accende

le stelle al cielo.

Quando le stelle cadono sulla terra

la tua luce splende davanti

a tutto il mondo.

Cercami ancora sulle coglioni

come un fior.

Non riesco a dimenticarlo

come se non fosse vero

come se domani tutto potesse …..

Bisogno la tua luce

per quardare il domani.

E finalmente cercami

nella notte stellata,

che esiste e splende dentro me.

Μεσάνυχτα πάνω σ’ ένα κλωνάρι

αγριαπιδιάς

παίχτηκε η πρόζα,

που ένιψε τα βλέφαρα του φεγγαριού.

Κι αυθημερόν  της επομένης δόθηκε

στην αμερόληπτη κρίση

της πρόσχαρης θάλασσας,

όπου μέσα της η έγνοια των θεών

πλατάγιζε με χειρονομίες

για να επέμβει.

Ο αχός μιας μουσικής νύχτας

γλύφει το τζάμι

και ποτίζει με νεκτάρι την καρδιά.

Μάταια μ’ ένα σκίρτημα

ποθεί την εκτροπή

για να ’χει ο στίχος μέτρο

λιμάνι η προσμονή.

Χάνουν οι άνεμοι το μυαλό

σαν στήνουν πάλι το χορό.

Και ξαγρυπνούν ντυμένοι

τη γύμνια ενός αμμόλοφου.

Κάνε στ’ αστέρι μιαν ευχή

να εισακουστεί σαν προσευχή

ενός φιλιού, που στη σιωπή

τα μάτια κλείνει μη βραχεί.

Δοσίλογοι λυγμοί γίνονται οι ευχές

και χάνονται ψηλά στ’ αστέρια

πριν κωπηλάτες ματσακώσουν

και βαφτίσουν το σκαρί,

που θα δαμάσει την ολονύχτια αστροβολή

και στα στερνά πανιά θα υψώσουν

για ν’ αρμενίσουν

να χαθούν μες τ’ ουρανού τα χίλια δώματα.

Στο σταχτίλευκο φλοιό

ενός ρόμπολου πεύκου

οι άνεμοι γεύονται τη χαρά

για το ξενύχτι του νου,

που γέννησε σωρούς από αμμόλοφους

στης μέρας την ευθύβολη υπομονή.

Σε νυχτερινή αποπλάνηση τα σέπαλα

μιας ανθισμένης αμυγδαλιάς

παραστρατούν,

ρουφώντας μέλι από ίουλους σημύδας

με θυμαριού μεθύσι θρέφονται ερωτικό.

Γραμμένη ήταν η ευχή

στο μέτωπο σελίδας.

Σκόρπια χαρτιά οι σκέψεις

πηδούν στα κλήδονα

των αστεριών τη φωτεινή όψη

και κλαίνε το χαμό.

Quanta speranza nascondono

i sogni di una notte

nascosti all`interno

di un abbraccio di papaveri

per le risalte del mondo.

Xρυσάφι η έκπαγλη σιωπή!

Φωνές εκλιπαρεί να βρει

για ν’ αναστήσει

φθόγγους απ’ όπου εύχυμες

θάλλουνε λέξεις

στ’ απομεινάρια μιας ψυχής,

που αντέχουνε σε γλώσσες.

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich, 3. März  2012