Ένα ποίημα από τη Vicky Kostenas Lagdos

POESIA NOTTURNA (συνέχεια)  

ΜΕΛΩΔΙΑ ΠΑΡΕΙΣΑΧΤΗ

Μουσική σύμπνοια ήχου

κι αγέρα η φωνή

παρεισέφρησε στο λίκνο δειλινού

την ώρα, που πάσχιζε

του φυκιού ο ανθός

να καθοδηγήσει

της Ηλιάνθης μιαν ευχή.

Κάμποσες φορές η ζωή

αυγάζει σαν ελκτικό

γέλιο ενός φρεσκογυαλισμένου μαγνήτη.

Θεσμοδότρα αμώμητη η Θεά Δίκη

σπονδή ποιεί και προμηνάει

μια έξαρση ποιητική του Νάρκισσου.

Νell anima ci sono  diverse colline.  

Et quando il ghiaccio si scoglie

fiorisce la primavera.

Απόκρυφη σιωπή

απλώνεται ολόγυρα

στα βαθυρίζωτα

λιθάρια τοιχωμένη.

Μέσα σε γυάλινη

Ετρουσκική φιάλη

ένας κλεπταποδόχος

άνεμος αναμειγνύει

της θλίψης το τραγούδι.

Κι όλο γυρνά με ζαβολιές

για μια Ειρεσιώνη.

Μα στα Χελιδονίσματα

ξυπνά το βουβό χωριό

και τις στυφές σουρβιές

με εμμονή στοιχειώνει.

Του φεγγαριού θλιμμένη ελεγεία

η γκρίζα παράσταση.

Πενθεί το ρούχο το νωπό,

που φόρεσε η φύση.

Μάχεται η μακρά της συλλαβή

στη λογιοσύνη

να υπερκεράσει τη σύμπνοη

και σύννομη βραχεία.

Μονολογούν τα δένδρα από καημό,

γιατί δεν αποπλάνησαν

τις σκέψεις των ανέμων.

Γιατί η αγκαλιά είναι μια σταλιά

και δεν έχει μέρος μέσα της

ν’ απλώσει τη σκιά της.

Κι ο έρωτας να διαιωνίζεται

στη φλούδα χαραγμένος.

Ώ, μουσική υπόκρουση

από βλαστοκλώναρα

ελπίδας ανέλπιδης χαράς.

Πώς αντέχεις τον ουρανό

να σε φέγγει ολόφωτα,

να σε κοιτά και να σε κρένει

από τα ενδόψυχα καρδιάς;

Τρέμουν οι σκέψεις,  

όταν δρούνε μαζικά

και πρέπει να μοιράζονται τις λέξεις.

Μα και χώρια ακόμα,

όταν σωπαίνουν

μονάχες τους  τις τρώει η μοναξιά.

Φεύγουν οι θύμησες,

που δεν στυλώνουν βλέφαρα

να ορκιστούν πιστή

υποταγή στ’ αστέρια.

Γιατί ευχές δεν γίνονται

σε λάβρα και πυρακτωμένα

μεσημέρια. 

Vicky Kostenas Lagdos

Dichterin

Zürich, 13. März 2012