ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΣΙΓΓΑΝΙΚΗ ΦΟΥΣΤΑ

«Κορίτσι της Θάλασσας με την Τσιγγάνικη φούστα»

τα χρώματα της φωτιάς

έχουν αποτρελάνει τους γλάρους.

Κι όπως αρμενίζει η πυρόξανθη χαίτη

πάνω στις όμορφες πλάτες

και γυμνά βουλιάζουν τα πέλματα

στην αλμύρα της άμμου

παίρνεις μια παράξενη θέση

... σαν μανουσάκι του Φθινοπώρου

να μετράς τον καημό που απόμεινε

απ’ τις Αμαρυλλίδες, τα λειψά Καλοκαίρια.

Κορίτσι ψιλόλιγνο, με τον ομφαλό σου γυμνό

που γλιστράς στον αφρό

και σημαδεύεις όλα τα ρω απ’ τον έρωτα

ακούω τον τριγμό των αισθήσεων

στη ανάσα του αστερία

και παραλύουν τα μέλη μου

τον βλέπω να αναρριχιέται

στην τσιγγάνικη φούστα σου

σ’ ένα φλαμέγκο τρελό στης Ανδαλουσίας τα μέρη

κι αναρριπίζει τη ζήλια μου.

Κι όπως αχνοφαίνεται ο κόλπος

στη μια άκρη του πέταλου

η θάλασσα σκάει στα πλοκάμια των βράχων

κι επαναλαμβάνει το ρόχθο της.

Ίσως οι ποιητές να μην αντέχουν τόση ομορφιά

να την αποτυπώσουν στο φως

και να εξακοντίζεται ο διαλογισμός

μ’ ένα εγκαλλώπισμα της ζωής

κι έναν έρωτα αναμάρτητο.

Δε μετριέται ο παράδεισος με το χρόνο

με της θάλασσας τον παλμό μετριέται

την ώρα που ησυχάζει το κύμα

και γαληνεύει ο έρωτας.

Δεν τον μετράς τον καημό με μεζούρα

με το δάκρυ τον μετράς και τον κυνήγι των άστρων

όταν εμφανίζονται ο Αποσπερίτης κι η Πούλια.

Κι είναι η ομορφιά ένα δώρο Θεού

ένα θαύμα, η εικαστική των ζωγράφων

να αντικαθιστά το χρωστήρα της φύσης

κι ο ποιητής σ’ ένα παραλήρημα των ονείρων

ν’ ακροβατεί πάνω στην κώχη των στίχων

να ψάλλει το «Κορίτσι της Θάλασσας

με την Τσιγγάνικη φούστα»!

Θεόδωρος Σαντάς, Θεσσαλονίκη, 3-4-2012