Θυσία της άνοιξης

Οι γυμνές σου πλάτες γέρνουν και τινάζονται,

μπροστά στον καθρέπτη τη χαρά μοιράζονται

μεταφράζοντας τους ήχους της ηδονής

σε παιχνίδι της όρασης παθιασμένο.

Τα χέρια σου· πύρινες σκιές που απλώνονται στα ουράνια

για να γαντζωθούν στο ασυγκράτητο θαύμα.

Δύο μεταξένια, ευλύγιστα φτερά που υψώνονται

κι αφήνονται στους κύκλους του ονείρου,

απαλά χαϊδεύοντας μια υποψία ανανεωτικού ορίζοντα

στις καμπύλες του σώματος, στα σφιχτοδεμένα στήθη.

Το σύννεφο του έρωτα που θολώνει τη μνήμη, παρόν!

Μην αγνοείς στο βλέμμα σου την αντανάκλαση του πόθου·

μια βαθιά λίμνη που γράφει ιστορία στα σκοτεινά της ψυχής.

Λικνίζεσαι μεθυσμένη στις προσταγές του ένστικτου

αμίλητη πίσω από τις τραβηγμένες κουρτίνες,

γοητεία του πάνσοφου σύμπαντος,

αστέρι που τρεμοσβήνει στου έρωτα τα καλέσματα

αγγίζοντας τις ορθωμένες σου θηλές.

Κύμα της θάλασσας, κύμα ανεξάντλητο σε έρημες ακρογιαλιές,

πώς ψιθυρίζεις μέσα απ’ τα μισάνοιχτα χείλη τον ύμνο της ζωής,

τον παιάνα της παράδοσης στη σφιχτή αγκαλιά, τη μυρωμένη!

Τα μαλλιά σου ξεχύνονται σαν αφηνιασμένα άλογα,

ποταμοί που δροσίζουν τη διψασμένη γη του κορμιού

απ’ του ανέμου το ανελέητο φύσημα!

Θυσία της άνοιξης γίνεται αυτή η κλίνη,

οι ερωτικοί σπασμοί· τρύγος των σταφυλιών

από τα γεμάτα, ζουμερά σου χείλη,

για να επουλωθεί η πληγή του χρόνου

με το μέγα της ζωής μυστήριο που αντάμωσες!

Λάσκαρης Π. Ζαράρης