Θνητή και έκθετη
ούρλιαξε μες στη μοναξιά της
κάποιο ήχο αλλοτινό προσμένοντας
μία κίνηση, ένα φτερούγισμα,
το άγγιγμα των περασμένων χρόνων
με το ρίγος του αναμάρτητου φωτός.
Ύμνος των χειλιών
με τη ζωντάνια μυρωδικών ανέμων
απ’ το ανθισμένο περιβόλι
της χαμένης αθωότητας.
Που να ’ναι θαμμένη η εικόνα της πρώτης ξενοιασιάς;
Τα πρωτοβρόχια των σταθερών οραμάτων αραιώσανε
στον αιμάτινο χειμώνα της τωρινής ζωής.
Τα προδομένα καλοκαίρια
στην ηδονή του σώματος,
όταν πλάθαμε ό,τι μπορούσαμε απ’ τη γύμνια…
που πήγαν;
Ποια χρώματα ν’ αντέξει η άνοιξη;
Για τη μάταιη προσήλωση στα υλικά αγαθά
στερήσαμε τον ήλιο απ’ τις ψυχές μας,
τα όνειρα και τις ελπίδες εξορίσαμε
σαν επικίνδυνα για την ανάστασή μας.
Πεθυμήσαμε το κάποτε γαλάζιο
κοιτώντας προς τα πάνω τις συννεφιές του κόσμου.
Πέτρες, εμείς οι μοχθηροί με τις δαγκάνες της ύλης,
παλιά κεριά της ευτυχίας σβησμένα
να λαχταράμε σε λάθος δρόμους
το ελιξίριο της ατέλειωτης αγάπης.
Λάσκαρης Π. Ζαράρης
"να λαχταράμε σε λάθος δρόμους
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ελιξίριο της ατέλειωτης αγάπης."
Θέλω να πιστεύω αγαπητέ, πως υπάρχει και αυτή η αγάπη!
Μια αγάπη απέραντη, χωρίς σύνορα, εμπόδια.
Τους λάθους δρόμους.. ποιός θα τους ορίσει λανθασμένους;
Ίσως οι μεγαλύτεροι κριτές να είμαστε εμείς.. άρα εμείς Μας εμποδίζουμε σε όλα.
Έχεις δίκιο "Γυναίκα" που σαν γυναίκα αισθάνεσαι δεμένη με τη φύση και τη ζωή. Στη ζωή υπάρχει δοκιμή, εκ των υστέρων κρίνεται το λάθος! Και η αγάπη μπορεί ν' αλλάξει, από ζυμάρι για την αιωνιότητα, να γίνει ένας θρυμΜατισμένος καθρέφτης του εγωϊσμού μας!
Διαγραφή