Αγάπαγε…

Αγάπαγε τα χρώματα του καλοκαιριού

και έδενε τις όμορφες στιγμές της

πάνω σε καράβια ονειρικά να ταξιδέψει

στον πιστό της γαλάζιο έρωτα.

Αγάπαγε τα χέρια τα δυνατά

που αντιστέκονται στο θάνατο,

τα χείλη τα φιλήδονα

που τριγυρίζουν τις αισθήσεις.

Μα κυρίως αγάπαγε τα όνειρα·

αυτές τις φωτιές της καρδιάς

που ανάβουν σε μέρες θλιβερές και φοβισμένες

γεννώντας το αιώνιο θαύμα της αγάπης!

Άφηνε τα δάχτυλά του

να ψηλαφίζουν το σώμα της σαν άγγελοι.

Άγγιζε τα δάκρυα της

σαν τα διαμάντια της ψυχής

που ξεφεύγουν για να πουν με τον τρόπο τους:

«Λυτρωμό και ανάπαυση η ζωή μου

σε σένα μονάχα βρίσκει».

Εσύ ο ατέλειωτος-νοσταλγικός αναστεναγμός,

βγαίνεις σαν μια λέξη καθαρή

για να χαθεί η μυστικότητα

στο αλφάβητο του έρωτα.

Οι φράσεις προφέρονται στην αγκαλιά σου

πιστές στη γραμματική του πόθου.

Ένα κλαδί το χέρι σου

στο πολύφυλλο δέντρο της αγάπης

και ο πόνος και η λύπη

λιγοστεύουν στη σκιά του.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης