Πληγή, Πληγή

Μοιράσαμε τις λέξεις,

δε θέλαμε να λέμε πράγματα

που ενισχύουν μόνο τις εντυπώσεις.

Δώσαμε στην ανατολή τις λέξεις:

«Φως» και «Αλήθεια»,

τη δύση αδικήσαμε

με «Σκοτάδι» και «Φόβο».

Και ύστερα ησυχάσαμε

πως η περιγραφή μας ήταν τέλεια·

δεν ανησυχούσαμε με άλλες λεπτομέρειες.

Έπρεπε να περάσει κάτω στο δρόμο

ένας θλιμμένος άνθρωπος,

ένα παιδί που ζητά ελεημοσύνη

για ν’ αλλάξουν οι έννοιες «Φως και Αλήθεια».

Να ποτιστεί με «Σκοτάδι και Φόβο» η γαλήνη μας,

τα τζάμια της σιγουριάς μας να τρίξουν

από τον δυνατό θόρυβο της απάτης.

Ο ήλιος θέλει να πει το παράπονό του,

βγαίνει σκυθρωπός:

«Τι μανία έχουν οι άνθρωποι, Θεέ μου;

Όταν με τις ακτίνες μου αγγίζω τα χέρια τους

φωνάζουν: «Φως, Φως!».

Ο ήλιος όμως επιμένει να λέει:

«Πληγή, Πληγή!».

Λάσκαρης Π. Ζαράρης