Όχι δεν καλοκαίριασε
ακόμη ο καιρός.
Θέλει γερό χτύπο στ’ αμόνι
να μεσουρανήσει ο Ήλιος.
Θ’ αργήσει πάλι να ραγίσει
τον ήχο η φωνή,
που διαλαλεί του τζίτζικα
τ’ ανέμελο τραγούδι,
όταν απ’ το μυρμήγκι
αποπέμφθηκε ευθαρσώς
σαν κείνος του πρότεινε τη σκέπη
απ’ την καλύβα του να φτιάξει.
Των λουλουδιών
όλα τα ονόματα
δεν έχω αποστηθίσει
παρόλο που του τραγουδιού
το στίχο έχω συντάξει.
Αυτό όμως πού ’μαθα
να τραγουδώ νεράκι απέξω
είναι πως τα ομφάκια μεγαλώνουν
απ’ του Ηλιάτορα τις εύχυμες αχτίδες
κι απ’ της γης τα παθιασμένα
κρόσσια από ελπίδες.
Της κερασιάς το κόκκινο
θαρρώ πως πολύ καλά τ’ ορίζω.
Σαν τα λευκά της πέταλα
τα βαφτιστήρια του έρωτα
τά ’ριξα μες τη χόβολη
και με μασιά σκαλίζω.
Για να γενούν μελόχτιστα
φεγγάρια αξημέρωτα.
Vicky Kostenas Lagdos
Dichterin
Zürich, 5. April 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου