Ένα πρωί η Χιονάτη αποφάσισε πως ήθελε να ξαναβρεθεί στο μέρος όπου τη βρήκε ο Σπάϊντερμαν. Αυτός έλειπε όπως κάθε μέρα, έτσι της ήταν πιο εύκολο, χωρίς να χρειαστεί να λογοδοτήσει, ν' ανοίξει την πόρτα και να διαβεί ξανά το μονοπάτι για το ξέφωτο.
Δε θυμόταν καθαρά τη διαδρομή, αλλά είχε μια ελπίδα πως θα το έβρισκε σήμερα κιόλας. Σκέπασε τη λαμποργκίνι με το προστατευτικό κάλυμμα, ο ουρανός σήμερα έμοιαζε απειλητικός. Δεν την εμπόδισε όμως ν' ακολουθήσει αυτό που είχε στο μυαλό της.
Ξεκίνησε στην αρχή με γοργό βήμα, στην πορεία όμως μαγεύτηκε με την ομορφιά του δάσους και επιβράδυνε την ταχύτητα της. Παρά τη βροχή, δε σταμάτησε να το θαυμάζει. Πόσο της έλειπε! Θυμήθηκε πως αιώνες πριν περνούσε ξέγνοιαστες στιγμές εδώ μέσα και τα μάτια της δάκρυσαν. Αναρωτήθηκε γιατί ο Σπάϊντερμαν δεν την άφηνε να κάνει βόλτες στο δάσος. Ίσως ήταν για το καλό της σκέφτηκε και συνέχισε την πορεία της.
Η ώρα περνούσε και η Χιονάτη δεν έλεγε να γυρίσει πίσω αν δεν έβρισκε το ξέφωτο. Θα ήταν η πρώτη φορά που θα παράκουε τις εντολές του. Στη σκέψη αυτή ένιωσε ένα ρίγος να διαπερνά ολόκληρο το κορμί της. Απ' την άλλη ίσως να χαίρονταν ο Σπάϊντερμαν αν μάθαινε πως η Χιονάτη ήθελε να ξαναβρεθεί στο μέρος που της έδωσε ξανά ζωή. Ήταν τόσο ρομαντική αυτή η κίνηση σκέφτηκε η Χιονάτη και με κάθε της βήμα απομακρύνονταν όλο και πιο πολύ απ' όλα.
Ώσπου επιτέλους, πριν την ανατολή της σελήνης το βρήκε! Η βροχή είχε σταματήσει. Πλησίασε διστακτικά, ο τάφος της ήταν εκεί έτσι όπως τον είχαν αφήσει. Άρχισε τότε η Χιονάτη να ονειροπολεί και να αναπολεί την παλιά της ζωή με τους νάνους. Κοίταξε για λίγο γύρω της, το μόνο που διέκρινε ήταν θάμνοι, δέντρα στο βάθος και αγριόχορτα. Για μια στιγμή, της πέρασε η ιδέα να ψάξει για τα πτώματα των νάνων, αλλά η ώρα περνούσε και ίσως να ήταν επικίνδυνο γι' αυτήν να είναι τόσες ώρες μακριά εκεί έξω...
Στο μυαλό της ξετυλίχτηκαν σαν ταινία, οι στιγμές επιστροφής της στη ζωή. Στην πραγματικότητα περίμενε τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο και το φιλί στα χείλη, αντ' αυτού ζωή της έδωσε ο Σπάϊντερμαν με μια αγκωνιά στο στήθος. Λίγο βάρβαρος τρόπος σκέφτηκε μα έτσι έγινε, δεν μπορούσε ν' αλλάξει κάτι. Θα μπορούσε βέβαια να ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα στο σπίτι, μα τα δέχονταν όλα απ' την αγάπη της για τον Σπάϊντερμαν.
Κοίταξε τον ουρανό, η σελήνη ήδη μεσουρανούσε και το σκοτάδι ήταν πυκνό. Φοβήθηκε, δεν της είχε ξανά τύχει να βρεθεί μόνη στο δάσος, ούτε την εποχή των νάνων δεν την άφηναν, εξαιτίας της κακιάς μάγισσας. Ξεκίνησε να φύγει, φοβισμένη όπως ήταν δεν πρόσεχε που πατούσε, σκόνταφτε και έπεφτε διαρκώς μέσα σε λακούβες, πάνω σε πεσμένα ξερά κλαδιά, σε αγριόχορτα, τα γόνατά της είχαν γεμίσει πληγές και έτρεχαν αίμα.
Η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατά, μα πιο πολύ απ' το φόβο, γι' αυτό που θα είχε να αντιμετωπίσει στην επιστροφή στο σπίτι. Το δάσος είχε αρχίσει να ξυπνά από το λήθαργο της μέρας. Στο βάθος, της φάνηκε πως διέκρινε μια φιγούρα, ίσως να ήταν ο Σπάϊντερμαν που την έψαχνε, τι τυχερή θα ήταν! Φώναξε το όνομά του, μα απάντηση δεν πήρε και τρόμαξε ακόμα πιο πολύ.
Άρχισε να τρέχει, το φεγγάρι, της φώτιζε τη διαδρομή. Η φιγούρα όλο και πιο συχνά εμφανίζονταν μπροστά της. Καθώς έτρεχε η κόκκινη μπέρτα της πιάστηκε σε κλαδιά και την εμπόδιζαν να δραπετεύσει. Παιδεύτηκε για λίγα λεπτά, στρέφοντας την προσοχή της στα κλαδιά και αγνόησε τη φιγούρα που την πλησίαζε.
Το επόμενο πρωί ο ήλιος ξαναφάνηκε στον ουρανό, η δροσιά στο φύλλωμα των δέντρων γλιστρούσε παρά τη θέληση της προς το χώμα. Οι νυκτόβιοι κάτοικοι είχαν αποσυρθεί στη γωνιά τους και τη σειρά τους πήραν εκείνοι της πρωινής βάρδιας.
Ο Σπάϊντερμαν άνοιξε την πόρτα από το σπίτι των νάνων, φόρτωσε στη λαμπρογκίνι το σάκο που ήταν γεμάτος με τα πολύτιμα του πετράδια, έριξε ένα βλέμμα γύρω του και έφυγε.
Το προηγούμενο βράδυ, πάνω απ' τη σωρό της Χιονάτης είχαν μαζευτεί σαρκοφάγα ζώα που ξέσκιζαν τη λευκή της σάρκα. Ούτε ο ιστός της αράχνης, ο οποίος ήταν σφιχτά τυλιγμένος στο λαιμό της και σε ολόκληρο το σώμα της, δεν εμπόδιζε τα ζώα να συνεχίσουν τη δουλειά τους.
τέλος ... αυτοβιογραφία ...
Δε θυμόταν καθαρά τη διαδρομή, αλλά είχε μια ελπίδα πως θα το έβρισκε σήμερα κιόλας. Σκέπασε τη λαμποργκίνι με το προστατευτικό κάλυμμα, ο ουρανός σήμερα έμοιαζε απειλητικός. Δεν την εμπόδισε όμως ν' ακολουθήσει αυτό που είχε στο μυαλό της.
Ξεκίνησε στην αρχή με γοργό βήμα, στην πορεία όμως μαγεύτηκε με την ομορφιά του δάσους και επιβράδυνε την ταχύτητα της. Παρά τη βροχή, δε σταμάτησε να το θαυμάζει. Πόσο της έλειπε! Θυμήθηκε πως αιώνες πριν περνούσε ξέγνοιαστες στιγμές εδώ μέσα και τα μάτια της δάκρυσαν. Αναρωτήθηκε γιατί ο Σπάϊντερμαν δεν την άφηνε να κάνει βόλτες στο δάσος. Ίσως ήταν για το καλό της σκέφτηκε και συνέχισε την πορεία της.
Η ώρα περνούσε και η Χιονάτη δεν έλεγε να γυρίσει πίσω αν δεν έβρισκε το ξέφωτο. Θα ήταν η πρώτη φορά που θα παράκουε τις εντολές του. Στη σκέψη αυτή ένιωσε ένα ρίγος να διαπερνά ολόκληρο το κορμί της. Απ' την άλλη ίσως να χαίρονταν ο Σπάϊντερμαν αν μάθαινε πως η Χιονάτη ήθελε να ξαναβρεθεί στο μέρος που της έδωσε ξανά ζωή. Ήταν τόσο ρομαντική αυτή η κίνηση σκέφτηκε η Χιονάτη και με κάθε της βήμα απομακρύνονταν όλο και πιο πολύ απ' όλα.
Ώσπου επιτέλους, πριν την ανατολή της σελήνης το βρήκε! Η βροχή είχε σταματήσει. Πλησίασε διστακτικά, ο τάφος της ήταν εκεί έτσι όπως τον είχαν αφήσει. Άρχισε τότε η Χιονάτη να ονειροπολεί και να αναπολεί την παλιά της ζωή με τους νάνους. Κοίταξε για λίγο γύρω της, το μόνο που διέκρινε ήταν θάμνοι, δέντρα στο βάθος και αγριόχορτα. Για μια στιγμή, της πέρασε η ιδέα να ψάξει για τα πτώματα των νάνων, αλλά η ώρα περνούσε και ίσως να ήταν επικίνδυνο γι' αυτήν να είναι τόσες ώρες μακριά εκεί έξω...
Στο μυαλό της ξετυλίχτηκαν σαν ταινία, οι στιγμές επιστροφής της στη ζωή. Στην πραγματικότητα περίμενε τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο και το φιλί στα χείλη, αντ' αυτού ζωή της έδωσε ο Σπάϊντερμαν με μια αγκωνιά στο στήθος. Λίγο βάρβαρος τρόπος σκέφτηκε μα έτσι έγινε, δεν μπορούσε ν' αλλάξει κάτι. Θα μπορούσε βέβαια να ήταν λίγο καλύτερα τα πράγματα στο σπίτι, μα τα δέχονταν όλα απ' την αγάπη της για τον Σπάϊντερμαν.
Κοίταξε τον ουρανό, η σελήνη ήδη μεσουρανούσε και το σκοτάδι ήταν πυκνό. Φοβήθηκε, δεν της είχε ξανά τύχει να βρεθεί μόνη στο δάσος, ούτε την εποχή των νάνων δεν την άφηναν, εξαιτίας της κακιάς μάγισσας. Ξεκίνησε να φύγει, φοβισμένη όπως ήταν δεν πρόσεχε που πατούσε, σκόνταφτε και έπεφτε διαρκώς μέσα σε λακούβες, πάνω σε πεσμένα ξερά κλαδιά, σε αγριόχορτα, τα γόνατά της είχαν γεμίσει πληγές και έτρεχαν αίμα.
Η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατά, μα πιο πολύ απ' το φόβο, γι' αυτό που θα είχε να αντιμετωπίσει στην επιστροφή στο σπίτι. Το δάσος είχε αρχίσει να ξυπνά από το λήθαργο της μέρας. Στο βάθος, της φάνηκε πως διέκρινε μια φιγούρα, ίσως να ήταν ο Σπάϊντερμαν που την έψαχνε, τι τυχερή θα ήταν! Φώναξε το όνομά του, μα απάντηση δεν πήρε και τρόμαξε ακόμα πιο πολύ.
Άρχισε να τρέχει, το φεγγάρι, της φώτιζε τη διαδρομή. Η φιγούρα όλο και πιο συχνά εμφανίζονταν μπροστά της. Καθώς έτρεχε η κόκκινη μπέρτα της πιάστηκε σε κλαδιά και την εμπόδιζαν να δραπετεύσει. Παιδεύτηκε για λίγα λεπτά, στρέφοντας την προσοχή της στα κλαδιά και αγνόησε τη φιγούρα που την πλησίαζε.
Το επόμενο πρωί ο ήλιος ξαναφάνηκε στον ουρανό, η δροσιά στο φύλλωμα των δέντρων γλιστρούσε παρά τη θέληση της προς το χώμα. Οι νυκτόβιοι κάτοικοι είχαν αποσυρθεί στη γωνιά τους και τη σειρά τους πήραν εκείνοι της πρωινής βάρδιας.
Ο Σπάϊντερμαν άνοιξε την πόρτα από το σπίτι των νάνων, φόρτωσε στη λαμπρογκίνι το σάκο που ήταν γεμάτος με τα πολύτιμα του πετράδια, έριξε ένα βλέμμα γύρω του και έφυγε.
Το προηγούμενο βράδυ, πάνω απ' τη σωρό της Χιονάτης είχαν μαζευτεί σαρκοφάγα ζώα που ξέσκιζαν τη λευκή της σάρκα. Ούτε ο ιστός της αράχνης, ο οποίος ήταν σφιχτά τυλιγμένος στο λαιμό της και σε ολόκληρο το σώμα της, δεν εμπόδιζε τα ζώα να συνεχίσουν τη δουλειά τους.
τέλος ... αυτοβιογραφία ...
Εύη Γκάλαβου
Κοζάνη
Ένα παραμύθι ευαίσθητο, διδαχτικό, πικρό όμως, γιατί χαράζει βαθιά στη μνήμη και στην ψυχή της Χιονάτης τον πόνο. Πιο αληθινό και από τη ζωή! Φριχτό το τέλος της ιστορίας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταθέτω ένα ακόμα Ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦριχτό το τέλος μα.. σε κάθε τέλος μια νέα αρχή ζωής ανατέλλει.
Η ιστορία όπως και η ζωή δεν σταματά.
Εύη.