Με τις παλάμες του γεμάτες φως

Σαν όνειρα που γεύτηκαν για μια στιγμή τη λάμψη,

εκείνα τα φλογάτα πάθη!

Σαν σύννεφα που σκίασαν τα βράχια της ζωής

και η ματιά ξεθάρρεψε απ’ της ψυχής το τέλμα.

Τα στήθη πώς λαχτάριζαν ν’ αρπάξουν τη σιωπή

και της καρδιάς το νόημα να στείλουν

με τη χαρά ενός τρελού καλοκαιριού!

Οι λυπημένες μέρες να κρυφτούν

κάτω απ’ τ’ απέραντα γαλανά υφαντά

και το παιδί που χρόνια είχε να τρέξει

στην ακρογιαλιά, να φανεί

με τις παλάμες του γεμάτες φως.

Ο αέρας φίλος του να γίνει, γνέφοντας

με της καλόσχημης κοπέλας τα μαλλιά,

που υπηρετούν την ομορφιά και το μυστήριο πάθος.

Οι μέρες που έγιναν κάποτε καρφιά

κι άνθισαν πόνους σε χωράφια θλιβερά

να πάρουν πάλι της ελπίδας τα φτερά,

λέξεις χαράζοντας στη γλύκα των κυμάτων.

Όταν δεν γνωρίζαμε πολλά, προχωρώντας σαν τυφλόμυγες

το πρόσωπό μας μάτωνε απ’ του ήλιου το παιχνίδι.

Ίσα που προλαβαίναμε να δέσουμε στους άπιαστους ορίζοντες

χρυσές κλωστές, φυλακισμένα πάντοτε τα όνειρα στις μνήμες.

Αστέρια υπνωτισμένα απ’ τη μέθη της νύχτας, ενοχλούσαμε

με τις δυνατές φωνές μας κι εκείνα σαν φλογίτσες μυστικές

στο κυνήγι του απείρου, μας καλούσαν…

Ο πιο γενναίος έριχνε το λάσο της καρδιάς

τις μεγάλες προσδοκίες απ’ το σκοτάδι να τραβήξει

κι ο πιο ερωτικός που ακροβατούσε για το φως

άπλωνε της θάλασσας φιλιά αλμυρισμένα 

σε ουρανούς πρωτόπλαστους που χόρδιζαν αγάπες

και το τραγούδι αρμονικό, δεν ξεγελιόταν με απάτες,

μονάχα έσπαζε τη μοναξιά, στις έρημες ψυχές.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης